Fietstocht Málaga - Bericht 6 / Van Riópar naar MÁLAGA!!

Hallo allemaal,

Dit laatste bericht vertrekt vanaf Riópar, na een rustdag.

Donderdag 6 september, van Riópar naar Tranco (Sierra de Segura)
Vandaag weer een dag met een - bescheiden - gouden randje:

om vijf voor negen vanmorgen Andalucía bereikt na 3.356 km!!

Was weer een mooie route vandaag met een fris begin. Eerst vanaf Riópar nog door een bosrijk dal omhoog klimmen naar de Puerto del Arenal op 1.150m hoogte, door bergachtig gebied met rotsen en bos. Even voor die “top” de Nacimiento del Río Mundo letterlijk en figuurlijk links laten liggen, want ik had geen zin om 3 km heen en 3 km terug extra te stijgen en dalen. Na dat lullige begin van de Taag, geloof ik dat wel. Voor Spanjaarden lijkt het hier overigens wel een soort bedevaartsoord, want er zijn giga grote parkeerplaatsen voor bezoekers aangelegd! Na afdalen van die Puerto del Arenal was het constant dalen en stijgen, maar niet echt zwaar.

En toen werd het bij binnenrijden van Andalucía weer heel anders! Wel bergen, maar minder rotsen, juist meer glooiend waardoor het wijdser is en je zover je kunt kijken alleen maar olijfbomen ziet. Allemaal keurig in het gelid geplant op steeds dezelfde afstand van elkaar! In het plaatsje Siles om een uur of tien even koffiepauze en in Benatae een pan con chocolate, keuvelend met een paar mannetjes op een bankje in de schaduw. De route ging op hoogte langs het dal tussen de olijfbomen door, dus dat bood een schitterend uitzicht. Na elke bocht weer anders. En de olijven zien er mooi groot uit, wordt een goeie oogst zo te zien.

Wel weer wat warmer dan de afgelopen week. Rond de 30 graden of zo. Klimmen richting Cortijos Nuevos en daar water ververst en wat gedronken. Sinds tijden weer eens echt zitten zweten bij de laatste klim naar Cañada Morales. Gelukkig veel kabbelend water en bronnen langs de weg om op te frissen en de waterfles te vullen met agua natural. Na dat laatste stuk klimmen een fraai uitzicht op de Embalse del Tranco (stuwmeer).

Nog zeven kms en om een uur of drie na 71 km aangeland op weer een bijna uitgestorven camping. Ook lichtelijk verouderd, maar wat nodig is werkt. En met restaurant en zwembad, mij zul je dus niet horen klagen!!

En toch weer een fietsende Nederlander ontmoet. Stond gisteren ook al op de camping in Riópar (toen niet gesproken) en nu dus ook hier. Komt uit Zwolle en maakt vanuit Madrid een eigen rondje, weer naar Madrid terug. Met een stuk van de route van Benjaminse als deel van dat rondje.

Vrijdag 7 september, van Tranco naar Cazorla (Sierra de Cazorla)

Na een warme avond en nacht weer op pad. Eerst 25 km langs het stuwmeer Embalse del Tranco waarvan de eerste 2,5 km dalen als een speer. Vervolgens constant even wat stijgen en weer dalen. Niet veel verandering, dat stuwmeer had ik nou wel gezien. Ter afleiding speuren naar de plek waar vandaan de foto van het meer in het routeboek was gemaakt. Gevonden en mooie foto gemaakt (hoop ik). Na het stuwmeer werd het dal smaller, naast de rivier de Guadalquivir (nee, geen typfout). 15 Km lang slingerend met bochie links, bochie rechts, op en neer, door bos. Niet bijzonder in feite, behalve dat er veel schaduw was. Het was sowieso niet warm door de gesluierde zon. Op diverse plaatsen nogal wat hotels (in Coto-Rios koffiepauze) en campings (niet de fraaiste zo te zien), want blijkbaar is dit een aantrekkelijk toeristengebied. Wat ze er komen doen is mij een raadsel, hoogstens voor wandeltochten of pootje baden in die rivier. Na 40 km Arroyo Frío bereikt. Een echt vakantiedorp met veel hotels, restaurants en terrassen. Even wat te eten gehaald voor tussen de middag en snel weer door. Een pittige klim van zo'n acht kilometer lag voor me. Even voorbij Arroyo Frío keek ik rechts omhoog tegen een enorm kale, grijze en steile bergwand aan. Helemaal bovenop zag ik iets dat op een bouwwerkje leek en vroeg me af wat dat zou zijn. En even later zag op een ander stuk witte muurtjes, dus daar liep ook een weg. En dacht “als ik daar maar niet hoef te zijn”. Nou je raadt het al, na vier km pittig klimmen en een colaatje bij een kiosk, nog weer vier km iets minder steil naar boven en reed ik eerst langs die witte muurtjes, om op het hoogste punt van de pas, de Puerto de las Palomas op 1.290m, te eindigen bij dat bouwsel, dat een mirador (uitkijkpunt) bleek te zijn! Met prachtig uitzicht over het dal waardoor ik gefietst had en op Arroyo Frío en de omringende bergen.

Na de pashoogte begon de afdaling met 800 m verder nog een uitkijkpunt, maar dan in het andere dal, de Sierra de Cazorla. En nu weer een compleet ander uitzicht. Geweldig! Dit keer heuvels met lichte kleur aarde en uitsluitend olijfgaarden, zover je kon kijken. Ook weer allemaal in het gelid geplant, net als tussen Siles en Orcera gisteren. En ik vroeg me af, hoe ze dat hadden gedaan, want die bergen of heuvels moeten niet kaal geweest zijn oorspronkelijk. Moeten bossen geweest zijn. Zouden ze dan die eindeloze vlaktes eerst ontbost hebben en daarna beplant met olijfbomen? En hoe oogsten ze eigenlijk olijven en dan nog op zo'n oppervlakte? Machinaal? Of met de hand en wie krijg je in dan zo gek? Werkverschaffing voor de werklozen? Kortom, veel vraagtekens.

PS, na thuiskomst opgezocht: eerst wordt een kleed of zeil onder de boom gelegd, waarna de boom wordt geschud. Met een soort harkje worden de olijven van de takken losgemaakt. Het kleed/zeil wordt daarna samengevouwen en de olijven worden in een mand of krat geschud. Dat geldt voor oude bomen, zodat de wortels niet worden beschadigd. Bij jonge bomen wordt een schudmachine gebruikt.

Wat je hier trouwens ook weer veel ziet, zijn borden met uitleg over het een en ander (natuurparken of infrastuctuur zoals wegen)  en steevast erop vermeld dat dat gerealiseerd is met steun van de EU, uit een fonds voor de regionale ontwikkeling.

Op dat uitzichtspunt een broodje gegeten, naar rondcirkelende gieren gekeken, praatje gemaakt met Belgisch echtpaar nr.1, daarna met Belgisch echtpaar nr. 2 en daarna met twee Nederlandse echtparen, duidelijk van gegoede komaf. Reden in een gehuurde BMW en moesten om vier uur in Arroyo Frío zijn want ze hadden een 4x4 besteld, met chauffeur, voor een gamedrive in de bergen!

Daarna afdalen naar La Iruela, zeer steil met talloze haarspeldbochten, weer even klimmen, met constant weer die verbazing over die eindeloze rijen olijfbomen. En tenslotte afdalen naar Cazorla. Moest wel even zoeken naar de camping, maar die bleek anderhalve km buiten het stadje te liggen op het vervolg van de route.

Met eerst een vreselijke steile klim van 500 m het stadje uit. En daarna zó'n steile klim het campingterrein op, dat bij krachtzetten mijn voorwiel los van de grond kwam. Afstappen dus en fiets omhoog duwen en dat viel weer niet mee, kan ik je zeggen. Maar alle moeite werd beloond: een prachtcamping! Om te beginnen gras i.p.v. zand, schaduwrijk door veel fruitbomen, terrasvormig, overal zitjes en tafeltjes en planten, zwembad, bbq-plaatsen. Kortom zeer idyllisch en ik sta in mijn eentje op een veldje met prachtig uitzicht op het stadje en de bergen eromheen en in de verte!! Nederlandse eigenaren, al zo'n 32 jaar, dus dat maakt het nog aangenamer. Na aankomst meteen kleren gewassen, zwemmen en eigen prakkie gekookt. Genieten van het uitzicht op het stadje vanaf mijn tent en slapen.

Hier blijf ik zaterdag en ook nog zondag staan. Geen slecht vooruitzicht!!

Zaterdag 8 en zondag 9 september, rustdagen in Cazorla

Echt genieten deze dagen op zowel de camping als in Cazorla. Camping is echt een klein paradijsje met een ontzettend aardige beheerster; de beheerder houdt zich meer op de achtergrond.

Zaterdag de gisteren gewassen kleren opgeruimd, nog wat gerommeld en boodschappen gedaan voor 's avonds, zondag en onderweg in een supermercado 2 km van de camping. Steile hellingen helaas, dus in 't zweet gewerkt (30 graden, heiïg en wat bewolkt). Daarna lopend Cazorla in, rondgelopen, foto's gemaakt en tapas op een terrasje. Terug op de camping - even een paar spetters regen!! - gegeten (simpel; brood, kaas, worst en chocomousse toe) en slapen; vroeg want het is al om negen uur donker.

Zondag - berg in de mist!! - ongeveer hetzelfde recept, m.u.v. opruimen wasgoed, mailen in het dorp. Op terras menu del dia, met konijn en nog het een en ander, niet moeilijk te raden wat. Verder geen bijzonderheden. Morgen (maandag) weer op de pedalen, met een zeer lastig stuk in de route. Althans volgens de beschrijving uit 2007. Hopelijk valt het mee en is ook dat stuk inmiddels geasfalteerd. Maar daarover later meer.

Maandag 10 september, van Cazorla naar Fonelas (tussen Sierra de Cazorla en Sierra Nevada)

Het was weer een fantastische dag! Ongelooflijk hoe verschillend de landschappen hier op één dag en binnen een afstand van iets meer dan 100 km kunnen zijn! Werkelijk fenomenaal, ik heb er eigenlijk geen woorden voor om dat goed uit te drukken.

Vanmorgen weer - als vanouds - om kwart over acht weg van de camping (een plek om terug te komen). Eerst door het glooiendegebied met grijze bodem en olijfbomen zover het oog reikt. Raar is dat dat niet eens eentonig wordt, want de uitzichten op de almaar wisselende hellingen en de rijen bomen die - als waren het rupsen - op het land staan, zijn gewoon heel bijzonder om tussendoor te fietsen. Route was enigszins op en neer gaand via Quesada (koffie) naar Huesa (koffie met cola, want er moest daarna weer flink geklommen worden; soort bijgeloof geworden!).

4 Km na Huesa een zeer steile afdaling van 9% die ik links kon laten liggen, want de route ging rechtsaf een smal weggetje in en ik dacht al meteen “o jee, dat gaat door niemandsland”. En inderdaad, na 2 km lichtjes stijgen een bruggetje over een riviertje en daar kwam me toch een helling! Loei steil en nog over een onverharde weg ook. Na 200 meter iets minder steil en even stoppen om de hartslag terug te laten lopen. Daarna nog 15 km onverhard, soms “gewoon” steil, dan weer valsplat of iets dalend, maar per saldo wel stijgend. En met fantastische vergezichten op heuvels of bergen met dan weer wel begroeiing, dan weer niet, of met één enkele boom in een kaalgeschoren gele vlakte, of in de kleuren cementachtig of rood bruin soms alleen wat lage dennen, dan weer olijfbomen of andere bossen. En het pad slingerde zich daar doorheen. Soms zat ik te stuiteren op mijn zadel alsof ik op een paard in draf zat! Soms een beetje wegslippend op het losse gesteente op een harde stenen ondergrond. Na 7 km een splitsing, rechtsaf dalend een asfaltweg en linksaf het onverharde pad verder omhoog. De laatste was voor mij, nog 8 km. Over een hoogvlakte met veel geel gras of zo. Meestens zo kaal als wat en daardoor nog steeds fascinerend om door heen te fietsen.

Even een eetpauze en weer door. Op een gegeven moment weer asfalt en een afdaling naar de bewoonde wereld, richting Alicún de Ortega. Ook dat hele traject van zo'n 35 km, op twee auto's en een grote truck met oplegger na, geen mens te bekennen. Weer de gedachte dus “je zal hier maar ongelukkig ten val komen”. Die truck ging overigens naar een jamonfabriek - oftewel een varkensmesterij - in the middle of nowhere.
 

En vanaf het begin van die afdaling - tien km vóór dat plaatsje Allicún de Ortega weer een totaal ander landschap, alsof ik op de maan fietste. Net of er nog niet zo lang geleden door vrachtwagens bergen zand en grind zijn uitgestort, met inmiddels hier en daar wat begroeiing. Of anders geformuleerd: heuvels die er uitzien als handgevormd karton op een modelspoorbaan, grijs van kleur en hier en daar wat begroeiing. Met tig haarspeldbochten steil naar beneden en op sommige plekken was de breedte van de weg gehalveerd, omdat de andere helft verzakt was in de diepte! En in het midden van dat dal weer allemaal groen van de olijfbomen.

Volgens de routebeschrijving bestaan die heuvels/bergen uit tufsteen. Ik weet niet precies wat dat is, maar zo voelend en krabbend aan de grond leek het mij meer hard geworden klei of modder, dat kan wegspoelen bij een flinke regenbui; gelukkig regent het er weinig. PS, tufsteen is oud vulkanisch materiaal.

Met veel dalen en valsplat en af en toe wat stijgen via Dehesas de Guadix en Villanueva de las Torres naar Allicún de las Torres, mijn geplande eindstation voor vandaag. Nog even klimmen en kom ik me daar - na 89 km - in een chique kuuroord! Veel dure auto's en er goed uitziende types. Melden bij de receptie, maar helaas ... completo. Ja ja, maak dat de kat maar wijs! Ik viel blijkbaar uit de toon, zo in mijn fietstenue, ondanks dat ik mijn fietsshirt met mouwtjes aan had. Maar geen lieve moedertje die de juffrouw van de receptie op andere gedachten kon brengen. Ik kon lullen wat ik wilde, zelfs met de patron erbij, of mijn voorstel om mijn tent dan maar in de tuin op te zetten, niets hielp. Ze verwezen me naar een dorp 8 km verderop op die weg, maar daar had ik geen zin in, want dat maakte de etappe morgen nog langer en die stond al te boek voor 98 km naar Granada. Dus terug naar de route en hopen dat in de eerstvolgende plaats, in Fonelas, wel onderdak zou zijn te vinden, want in het routeboek stond daarover niets vermeld.

Nog 17 km erbij dus, over een makkelijke weg met af en toe weer een beetje stijgen en meest lichtelijk dalen; gelukkig een slaapplaats gevonden. Was wel even zoeken. Ik vroeg aan een paar jonge dames de weg naar een Alojamiento Rural en een andere man begon zich er ook mee te bemoeien. Ik had nl van de patron van dat kuuroord ook een ander adres gekregen, op de Plaza Iglesia. Conclusie was dat het Alojamiento het beste was. Maar kon ik niet direct vinden. Nogmaals gevraagd en een mannetje bracht me naar de beheerders (m+v). Ja, er was plek en samen liepen we naar de locatie. Op het hoogste punt van het dorp, met prachtig uitzicht op de omringende bergen. En een schattig appertementencomplexje. Maar goed ook dat ik dat mannetje trof, want het hek was gesloten. Ik zit er weer in mijn eentje, maar van alle gemakken voorzien: 2 slaapkamers, zitkamer met tv, keuken en badkamer. Eten in een bar in het dorp.

In deze omgeving zijn op meerdere plaatsen grotwoningen te vinden, o.a. in Guadix en in Purullena, waar ik morgen doorheen rij. Ook hier in Fonelas zag ik er een (onbewoond) vlak voor het dorp, maar kon er niet dichtbij komen, want het hek was dicht. En het toeval wil dat deze appartementen óók grotwoningen zijn. Blijk ik er dus nu zelf in te overnachten! Je ziet het aan de plafonds, de dikke muren en er is maar één opening, de voordeur. Of eigenlijk dé deur, bij ontbreken van een achterdeur en ramen. Er is dan ook geen enkele mogelijkheid om het hier eens lekker te ventileren en dat maakt dat het een beetje muf ruikt. Voordeel van zo'n grotwoning is wel dat de temperatuur redelijk constant is (nu 20 graden) en dat is bij die hoge temperaturen hier wel een prettige bijkomstigheid. De naam van het Alojamiento is waarschijnlijk dan ook niet voor niets beginnend met Cuevas, de Cuevas Medinaceli.

Kortom, hoe dan ook weer een fantastische dag, ondanks dat het een lange en intensieve was met 107 km en aankomst om even over zessen. En zo hep elk nadeel weer z'n voordeel, morgen 17 km minder te gaan naar Granada! Wat zal die dag brengen?

Dinsdag 11 september, van Fonelas naar Granada (Sierra Nevada)

Anders dan gisteren gedacht was ik na zo'n 65 km al aan de rand van de stad Granada, om ongeveer half twee! Ben waarschijnlijk in mijn schatting van 81 km op het verkeerde been gezet door de grafiek met hoogteverschillen in relatie tot de afstanden in kms. Ik vermoed dat daarin het ommetje extra naar de stad Guadix is meegenomen, hoewel hij dat stuk niet beschrijft in de tekst. Hoe dan ook, weer veilig en wel aangekomen op de camping om half drie, na even vragen bij het Toeristenbureau, opsteken in het centrum en even zoeken totdat ik zag dat ik er al voorbij was. En heb meteen al het een en ander van de stad gezien. Ik kwam in het oosten binnen en de camping (met zwembad) ligt aan de westrand van de stad. Erg mooie indruk tot nu toe. Twee dagen zal kort zijn om het allemaal te bekijken, maar gelukkig kom ik er met Els straks nog een keer.

De rit hierheen was niet zo spectaculair als gisteren, maar ja, het kan niet altijd feest zijn. Mooi eerst 9 km tamelijk vlak door een gebied waar ze massa's populieren kweken. Staan er echt meter voor meter naast elkaar in keurige rijen en dat kilometers lang, gisteren zag ik dat trouwens ook al. Het was fris vanochtend, graadje of 15, maar een strak blauwe lucht, de hele dag. Na 13 km door wat ruiger terrein in Purullena andere grotwoningen gezien. Daar meteen boodschappen gedaan voor vandaag en morgenochtend, bij een bakkertje met een alleraardigste mevrouw die me ook verse vijgen en eco-druiven verkocht. Nooit geweten dat die vijgen zo voortreffelijk smaken en mierzoet zijn. Veel lekkerder dan die gedroogde gevallen bij ons! Koffiepauze en dan niet al te moeilijk klimmen en een groot stuk door mooi bos naar La Peza, 9 km. Daar op een bankje een pan con chocolate gegeten en wat gebabbeld met een paar oude mannetjes.

En dan weer verder klimmen, weer 13 km, naar het hoogste punt vandaag, de Puerto de los Blancares op 1.297m. Druiven gegeten voor de dorst en vulling en toen lekker afdalen langs Quéntar door een prachtige kloof, tussendoor even stijgen langs een stuwmeer, de Embalse de Quéntar, broodje gegeten met vijgen erbij, en verder afdalen naar Granada. En dus door de stad naar de camping, maar dat wisten jullie al.

Woensdag 12 september, rustdag in Granada – bezoek aan het Alhambra

Nou ja, rustdag, zo'n beetje de hele dag aan de wandel geweest! Na ontbijt vanmorgen met de bus naar het centrum van de stad, tot vlak bij de kathedraal. Onderweg, in een stampvolle bus met zwetende mensen dacht ik nog “was ik maar met de fiets gegaan”, maar dat duurde niet lang. Die kathedraal niet bekeken (voor morgen bewaard) maar direct met een pedelbusje naar het Alhambra. Maar goed ook dat ik niet met de fiets was, want het ging een bere-eind steil omhoog, door drukke, slingerende straatjes! Zou al bekaf geweest zijn als het lopen nog moest beginnen.

Gisteren diverse adviezen gekregen om aan een kaartje te komen en de meest aantrekkelijke opgevolgd. In plaats van in de lange rij voor de kassa te gaan staan, moest ik die voorbij lopen en langs de onvermijdelijke shop met boeken en andere koopwaar naar een aparte ruimte met ticketautomaten lopen. En verdomd, daar was niemand, behalve een echtpaar uit Zwitserland. Gezamenlijk geprobeerd een ticket eruit te krijgen, maar dat mislukte met mijn pinpas. Toen mijn creditcard ingezet en ja hoor, ticket werd geprint!! Met een acceptabel tijdstip om de belangrijkste bezienswaardig te kunnen binnengaan, Palacio Nazaries, om half twee. In dat palacio worden maar per zoveel tijd een bepaald aantal bezoekers toegelaten.

In de tussentijd koffie gedronken en toen de tuinen en andere bezienswaardigheden bekeken: de Generalife, het prachtige zomerverblijf van de sultans en de overblijfselen van gebouwen uit de 13e (als ik het goed begrepen heb, want ik had geen gidsje bij me en de audioguide had zulke ellenlange verhalen in het Engels, dat ik daar minder oor voor had dan oog voor wat ik allemaal zag). Schitterend allemaal!! Nog mooier door het prachtige weer, met weer een strak-blauwe en heldere lucht. En verbazingwekkend, niet eens heel erg druk. Prachtige tuinen, mooie plaatjes van tuin naar palacio's met al hun Moorse invloeden.

Tegen enen naar Palacio Nazaries, waar zich al een aardige rij had gevormd. Nou, als je daar binnenkomt, valt je mond open van verbazing! Allemaal oosters of Moors moet ik feitelijk zeggen, aangeklede of gebeeldhouwde, versierde muren, plafonds, bogen, gevels etc etc. Echt indrukwekkend. En door het beperkte aantal bezoekers ook allemaal op je gemak te bekijken en te fotograferen natuurlijk.

Na dat Palacio Nazaries nog naar het Palacio Carlos V en het Alcazaba, een vesting. Ook weer met mooi uitzicht op tuinen en omgeving en de stad.

Om een uur of drie was ik voldaan en weer met pendelbusje en stadsbus terug naar de camping: even een bocadillo en een biertje op het terrras van de camping, naast het zwembad en toen lekker zwemmen! En daarna als gebruikelijk, boodschappen, eten maken, afwassen en mailen. En morgen de stad in. Weer een nieuwe “rustdag”.

Donderdag 13 september, rustdag nr 2 in Granada – bezoek aan de stad

En ook nu weer “nou ja, rustdag?”. Heb de halve stad doorgelopen om een groot aantal van de meest bezienswaardige dingen te bekijken. Niet alle, want op een gegeven moment komen die kerken je de neus uit. En andere dingen dan dat zijn kloosters of musea verbonden aan de kathedraal of andere kerk en musea met archeologica of de recente geschiedenis van Granada. Niet bijster spannend op dit moment.

Vanmorgen eerst naar zo'n klooster gelopen, Cartuja. In het begin dacht ik “is dat nou alles?”. Binnenplaats met refter en kapellekes er omheen, maar in het hoofdgedeelte toch een rijkdom aan marmer op zowel de vloer als in muren en deuren met prachtig ingelegd werk. En uiteraard veel goud op snee. Vervolgens naar het oude Hopital Real, nu universiteit; fraaie gevel, van binnen wel mooi maar niet echt bijzonder. Op naar de Iglesia de San Juan de Dios. Ooit opgericht ter ere van de stichter van een orde die zich vooral bekommerde om de armen.

Kom je de kerk binnen en zie je me daar een rijkdom!!! Echt ongelooflijk. Volgens mij een eeuwenoude vorm van volksverlakkerij, die zorg voor de armen. Pure zelfverrijking. Zouden we nu graaiers noemen. Daarnaast het Hopital de San Juan de Dios. Nog in gebruik, helaas in de verbouwing of renovatie, maar wel fraaie zeer oude delen van gezien. En prachtig oud tegelwerk. Zijn daar in Spanje toch grootmeesters in. Nu ook nog. Toen naar de kathedraal. Na dat geweld van de kerk hiervoor, was de kathedraal maar sober. Wel immens groot, een van de grootste ter wereld wordt er van gezegd.

Dan met de bus naar de Arabische wijk Albaicín. Heel leuk, smalle steile straatjes, witte huizen, oud ook en vanaf bepaalde punten mooi uitzicht op het Alhambra. Op een terrasje wat gegeten en gedronken, rondgelopen en afdalen terug naar het centrum. Wilde op die terugweg nog een paar dingen bekijken, maar door al dat gekronkel in die straatjes, raakte ik gedesoriënteerd en was ik al weer terug op het Plaza Nueva voor ik er erg in had. Toch maar weer even via een andere weg naar het Bañuelo, een eeuwen oud (voormalig) Arabisch badhuis. Had ik er onderweg al meer van gezien en deze was niet veel anders.

                   (Friezin?)

Al banjerend door de stad wel wat gezellige pleinen met terrassen gezien. Plein voor de kathedraal (Plaza de las Pasiegas, zou een aanrader zijn!) was echter helemaal niets aan, kaal op een klein terrasje na en ook geen bijzondere omlijsting rond dat plein.

Tot slot nog wat drinken op een terras en met de bus terug naar de camping. Omgekleed en afrekenen kampgeld en wat denk je?? Kom ik terug bij de tent, hoor een knal, schrik me rot, breekt net de achterste tentstok in tweeën!! En dat precies voor de laatste nacht in de tent deze reis. Ik laat het wel zitten zo tot morgenochtend, want heb geen zin om er nu nog een reservestuk tussen te frommelen.

Vrijdag 14 september, van Granada naar Ventas de Zafarraya (La Vega)

De op een na laatste etappe zit er weer op, om tien voor vier en na bijna 94 km.
Route was in het begin niet veel aan, door Granada met druk verkeer, industrieterreinen, langs een riviertje met duidelijke rioollucht, over de toegangswegen naar Granada, dus met druk autoverkeer. Na zo'n 20 km werd het rustiger en mooier en kwam ik door Santa Fé; koffietijd om half tien. Fraai stadje met vier heel mooie oude witte stadspoorten en een gezellig middenplein tussen kerk en gemeentehuis.
Tot dan eigenlijk alleen vlakke wegen en na dat dorp wat meer heuvel op. Na passeren van het vliegveld een stuk weg met heel veel grote gaten waar ik slalommend omheen moest, maar daarna was er kennelijk weer subsidie vrijgevallen voor een mooie asfaltweg (doodstil, dus voor wie?) mét fietspad zelfs en vangrail als afscheiding met de weg! En dat terwijl je geen enkele fietser ziet tussen de dorpen; zonde van het geld dus.

Na het dorp Chimeneas een glooiend gebied, met hier en daar olijfbomen, maar ziet er overwegend droog uit. In dat kale landschap met dor gras, van die gele dorre gemaaide graanvelden (net borstelbanen voor zomerski, trouwens), hoge gortdroge distels, kwam ik langs een bouwval. En moest meteen aan een mail van Hans Adelaar denken, over filmopnamen voor "Once upon a time in the West" in deze droge, soms bizarre Spaanse gebieden. Met dat jankende geluid van die mondharmonica erbij in gedachten kreeg ik er werkelijk kippenvel van. Schitterend moment, zo in al die kaalheid.

Na Ventas de Huelma begon het wat pittiger te stijgen, maar wel weer met hele fraaie vergezichten. Dacht ik dat ik nu over de uitlopers van de Sierra Nevada zou komen, lees ik in de tekst het advies om vlak vóór het dorp Agrón nog even achterom te kijken voor een laatste blik op de Sierra Nevada. Snapte er niks meer van, want op de overzichtskaart van de hele route staat die juist ten zuiden van Granada en ten oosten van Málaga getekend. Maar hoe dan ook, schuin achter me zie ik inderdaad hogere bergen dan voor me. Zal de tekening niet kloppen denk ik dan maar, want mijn topografische kennis schiet nu even te kort. PS, de uitlopers van de Sierra Nevada had ik al gehad in de etappe naar Granada toe. Maar dat was me blijkbaar niet opgevallen, omdat die tocht niet echt moeilijk was; had ik me anders voorgesteld.

Daarna een prachtige afdaling naar een stuwmeer, Embalse de los Bermejales, azuurblauw. Landschap als lappendekens of een dambord, met afwisselend lichte en donkere vlakken, zonovergoten en hoge bergen op de achtergrond. Alles fel afstekend tegen weer een wolkenloze strak blauwe lucht. Bij de stuwdam, aan de “droge” kant zeg maar, een akelig diepe en smalle kloof, met aan weerszijden in de bochten diep uitgesleten holen of hoe zeg je dat? Uiteraard ook een krachtcentrale, maar dat is minder interessant.

Bij dat stuwmeer even een broodje gegeten en wat gepraat met drie jongens uit België.
Vervolgens klimmen door een meer bosrijk gebied, op hoogte door het dal en langzaam het dal uit, waardoor je prachtig zicht hebt op de helling direct onder je en op de overzijde. Dan dalen naar Alhama de Granada - colatijd - en de laatste klim naar El Navazo. Allemaal goed te doen. Na dat hoogste punt, weer een complete metamorfose van het landschap. Deze keer geen gortdroge zanderige bodem, maar echte klei en nog wel pas omgeploegd ook. En in het dal naar Ventas de Zafarraya geen olijfbomen, noch amandelen, maar tomaten, sla, witte kool, bloemkolen en artisjokken!!! Niet zover het oog reikt, maar toch. En in dat dal een straffe, zelfs frisse wind tegen. Lijkt wel wind van zee, hoewel die nog zeker 75 km (hemelsbreed uiteraard) weg is.

Hoewel ... honderd meter vanaf het hostal waar ik nu overnacht is een mirador (uitzichtspunt) waar vandaan je bij heel helder weer de Middellandse Zee zou kunnen zien. Nou was het vandaag mooi helder, vond ik, maar ik zag die MZ niet. Moet kennelijk super helder weer zijn.

’s Avonds in het hostal nog een biertje gedronken met een wandelingenmakend echtpaar uit Nootdorp (bij Den Haag) en toen die naar bed gingen nog een borrel gedronken met twee Belgische stellen, ook wandelaars. De mannen van die stellen stamden ook uit '49 en dat schiep een band. Ik werd meteen op een bel cognac getrakteerd!!

Dat was 'm weer voor vandaag. Morgen nog éénmaal op de pedalen!!

Zaterdag 15 september, van Ventas de Zafarraya naar bijna Málaga (Costa del Sol) 

Zoals de aanhef al doet vermoeden is het helaas niet gelukt om de laatste etappe in één keer in Málaga in het hotel aan te komen. Vanmorgen vroeg, vóór vertrek gebeld naar het hotel, maar er werd gezegd dat vanwege een congres alle hotels zo goed als vol zitten en de prijzen door die grote vraag hoog waren. Er was nog één kamer beschikbaar voor € 89! Feestelijk voor bedankt

De eerste 43 km tot aan Colmenar waren overigens mooi, maar niet bijzonder. Het eerste stuk, nog langs dat tuinbouwgebied van Ventas de Zafarraya, was ronduit rommelig door het zwerfafval, daarna rotsachtige omgeving, vervolgens klimmen en dalen en een mooie rustige klim naar de Puerto de los Alazores op 1.028m, maar wel met harde wind tegen.

Vervolgens de provincie Málaga in 20 km dalen en stijgen en dat nog tig keer. Soms hellingen als lappendekens, soms rotsachtig, soms heel donkere aarde, maar steeds vanaf een grote afstand prachtig om te zien. In Nederland is dat er ook wel, maar omdat je daar altijd op gelijk niveau met die velden bent, zie je dat dus niet; pas bij vliegen zie je het. Nou, zo hoog boven een dal fietsen geeft een vergelijkbare ervaring.

Dan een afdaling van 13%! naar Colmenar.

In het routeboek stond vóór Málaga een mooi hotel vermeld. Onderweg nog gedacht dat over te slaan en vanaf de stadsgrens op de bonnefooi elk hotel of ander logement waar ik langs kwam, te vragen naar een plek; toch maar niet gedaan. Tijdens koffiepauze in Colmenar dat bewuste hotel gebeld en werd in goed Engels te woord gestaan. Er was plaats en ik hoefde niet eens het nummer van mijn creditcard op te geven of zo.

Na Colmenar 15 km klimmen met fraaie vergezichten tot op het hoogste punt, de Puerto del León, op 900m hoogte. Vandaar uitzicht op de Middellandse Zee en op de stad Málaga!! Het einddoel is in ieder geval gezien!! En niet eerder gezien: kurkbomen.

Kort na die top de afslag naar het hotel, 4 km steil naar beneden en dat was niet eens leuk, want die moet ik morgen weer omhoog klauteren alvorens de finale afdaling van ruim 15 km naar Málaga aan te vangen!! Maar het hotel ligt prachtig, midden in het Parque Natural de Montes de Málaga. Geheel vrij van geluid van of zicht op de Costa del Sol. En uiterst vriendelijke ontvangst. En een zwembadje. En veel zon met parasolletjes en een lekker fris windje. Na ruim 62 km vanaf kwart voor één nog een middagje discreet relaxen, en hoe!

Een heel gezellige middag temidden van een feestvierende Spaanse familie in het hotel! Eén van de dames uit dat gezelschap was jarig en toen ze na een feestmaal aan de schuimtaart met champagne toe waren werd ik uitgenodigd mee het glas te heffen op de jarige. Gelukkig sprak ze een beetje Engels, haar man zelfs heel goed. Hij vertaalde de nodige dingen waarover de familie krom lag van het lachen. De discussies gingen merendeels over het snoeven over de eigen regio, zoals Cadiz tegen Cordoba enz. Vooral de ander belachelijk maken natuurlijk. Op een gegeven moment hadden ze het over “wild pigs”. Bleek er in het bos onder het terras een koppel wilde zwijnen te wachten tot er een emmer met schillen en zo werd leeg gekieperd. Mooi gezicht, die elkaar verdringende meute, waarbij vooral de biggen het onderspit moesten delven. Schijnt dat, als ze in het bos niet genoeg voer kunnen vinden, ze zelfs het terras opkomen, op de luchten uit de keuken af. ‘s Avonds daar luxe gegeten, prima keuken, lekkere wijn, en zo.

Morgen dan toch écht het allerlaatste stukje van deze monstertocht!

Zondag 16 september, MÁLAGA BEREIKT!!!!!

Vanochtend dus, na een - voor Spaanse begrippen - uitgebreid ontbijtbuffet, op de pedalen voor het laatste stukje naar Málaga! Maar eerst die klim van 4 km omhoog, weer naar de dalende weg naar Málaga. Meteen in het kleinste verzet vanaf het hek van het hotel, in slakkengang omhoog. Af en toe zwaar en met maar 6 km/u deed ik uiteindelijk over dat stuk een half uur. En toen bijna 15 km dalen met af en toe stoppen voor een foto met uitzicht over de Middellandse Zee en de steeds dichterbij komende stad en haven, tot de bebouwde kom. Mooi gezicht trouwens, op zondagochtend zijn er hele hordes racefietsers en mountainbikers die deze helling op fietsen. Heel erg zwaar en soms bochten van 360 graden. De weg is dan zo steil dat ie met een tunneltje onder een eerder stuk door gaat. Tijdens het avondmaal gisteren, zitten praten met een stel uit Nederland (tegen de tachtig en nog reuze kwiek, zaten al tien dagen in dat hotel!) en werd ik al gewaarschuwd voor soms levengevaarlijke situaties met die fietsers en ook motorrijders. Vooral de dalende fietsers willen nog wel eens de bochten afsnijden om snelheid te houden en komen dan op de verkeerde weghelft. Daar had ik geen last van, want ze klommen alleen nog maar op dat tijdstip. Van motorrijders had ik af en toe wel last, want die nemen bij dalen ook graag de binnenbocht, sneden me een paar keer bijna de pas af als ik toevallig ook in die binnenbocht reed.

En - na ruim een uur - aangekomen bij het bord met de plaatsnaam MÁLAGA uiteraard een fotomoment! DOEL BEREIKT!! Fantastisch natuurlijk. Dan nog ruim 4 km door de stad naar het hotel. Daar was ik dus al vroeg, om half twaalf. Maar gelukkig was onze kamer al na een half uurtje beschikbaar en kon ik alvast mijn intrek nemen en soigneren in afwachting van het weer in mijn armen sluiten van mijn allerliefste Elsje!!! (voor nog een welverdiende 14 daagse vakantie samen, in Andalucía!!)

Bij thuiskomst:

Tot slot: 3.834 km gefietst waarvan 3.738 etappe-kms en 96 lokale kms; totaal 57 dagen onderweg geweest, waarvan 44 fietsdagen en 13 rustdagen/stadsbezoeken; tijdens die fietsdagen 336 uur onderweg geweest (van vertrek tot aankomst op camping of in hotel) waarvan 213 uur en 39 minuten feitelijk gefietst (dus exclusief pauzes, foto’s maken, weg zoeken, boodschappen, stadsbezoek etc etc); 56 overnachtingen waarvan 44 op een camping geslapen, 1 bij Bart in Arendonk en 11 nachten in een hotel; 31 keer mijn tent opgezet en afgebroken; 2 dagen fietsend regen gehad (afgezien van 1 hoosbui of wat buitjes of spetjes ’s avonds of ’s nachts), gefietst bij boven de 38 graden en gefietst bij 8 graden; 1 middag mijn zonnebril gedragen - verder nooit, slechts 2 keer echt hinder (d.w.z. moeten afstappen) vanwege stof achter een contactlens; 1x een lekke band, 3x bij terugschakelen de ketting van het kleinste voorblad gelopen, geen enkel ander materiaalpech; geen ongelukken, niet gevallen, nooit een vervelende of bedreigende situatie meegemaakt!

Kortom, het was een weergaloze reis, met prachtig weer, met schitterende landschappen, met fantastische ervaringen, met veel leuke meest korte en soms wat langere contacten, alleen maar aardige mensen ontmoet en ontzettend genoten van dat al!! En hier houd ik het bij.

Jullie allemaal bedankt voor het met belangstelling lezen van mijn “Berichten vanaf het fietspad”, jullie lovende woorden, toejuichingen, steun, goede adviezen en wat dies meer zij.

Hartelijke groeten,
Theo