Fietstocht Málaga - Bericht 5 / Van Albarracín naar Riópar

Hallo allemaal,

Hartelijk dank weer voor jullie meelevende reacties op mijn verslagen en voor de aanmoedigingen voor de toen komende en inmiddels afgelegde etappes.

Vorige keer gebleven bij Albarracín (rustdag).

Donderdag 30 augustus, van Albarracín naar Uña (Serranía de Cuenca)

Iets later dan anders weg, want het wordt nu toch wel merkbaar later licht. Bovendien blijft de zon in de bergen ook wat meer verscholen. En vandaag veel bewolking. Het was duidelijk minder warm. Goed fietsweer dus. Bijna al die tijd m'n fietsshirt over m'n “mallot jaune”. In de afdaling na de eerste klim zelfs m'n hardloopwindjack aangetrokken!

Eerste 20 km hoofdzakelijk valsplat, omhoog wel te verstaan, door een kloof langs een watertje en daarna door bossen en langs een drooggevallen waterval. In Calomarde even opsteken en dan een klim van 4 km door Frías de Albarracín op 1.500m (eten kopen) en een mooi open en wijds gebied naar een soort hoogvlakte op 1.650m hoogte. En wat maf is, dat in dat niemandsland, althans zo lijkt het, hele grote stukken land keurig zijn omgeploegd, alsof er al gezaaid is voor de volgende oogst.

Na die hoogvlakte, kwam ik bij een soort monument met modernistische beelden om de oorsprong van de Taag een beetje cachet te geven. Want laten we wel wezen, zo'n lullig klein stroompje valt anders natuurlijk niet op. Eigenlijk is het een wel of bron waar water uit de bergen er omheen, toevallig omhoog komt.

Na nog weer wat verder dalen langs de Taag, de opmaat voor de laatste klimmetjes voor vandaag, naar de Puerto de El Cubillo op 1.617m. 1 Km behoorlijk steil in 't kleinste verzet. Daarna veel door de bossen en in de daarop volgende afdaling ook naar en door het dal van de rivier de Júcar. Mooi, maar niet spectaculair. Laatste ca 35 km alleen maar dalen, langs een fraai stuwmeer bij La Toba. Betrap me er op dat ik zelfs bij zo monotoon wegtrappen van de kms zware ogen krijg en bij wijze van spreken zit in te dutten. Ook al omdat er op deze wegen echt amper verkeer is, want meestal houdt juist verkeer je wel alert.

Maar goed, ben weer veilig en wel, om kwart over drie en na ruim 84 km (lange in vergelijking met die korte ritten hiervoor!) aangekomen in het hostal in Uña. Ook deze keer ben ik weer de enige gast zo te zien. In ieder geval weer in mijn eentje zitten eten in een lege comedor. Morgen een korte etappe - met een stevige klim - om daarna ruim de tijd te hebben voor bezoek aan de Ciudad Encantada (betoverde stad) en de stad Cuenca, volgens velen een aanrader. Daarna stoppen in Arcas.

Het blijft nog steeds mooi weer, maar de hoogste temperaturen lijken even voorbij. Sterker nog, de verwachting is dat de komende dagen de temperatuur 's morgens daalt naar een graad of acht. Moet ik mijn jack en lange sportbroek nog aan ook! Had ik in Albarracín al bijna met allerlei andere overbodige spullen willen meegeven aan dat echtpaar op weg naar Nederland.

Vrijdag 31 augustus, van Uña naar Arcas (Serranía de Cuenca)

Vandaag een prachtige dag in meerdere opzichten. Het weer was schitterend, de route heel mooi en de bezienswaardigheden onderweg waren prachtig! Gisteravond heeft het een heel klein beetje geregend na een tamelijk bewolkte dag. Maar blijkbaar was dat buitje voldoende om de lucht geheel te doen opklaren, want vanmorgen was die strak blauw en kraakhelder en dat bleef nagenoeg de hele dag zo. En koud vanmorgen!! Onder de tien graden; had ik toch ook handschoenen moeten meenemen, wie had dat kunnen voorspellen?

Om kwart over acht weg na een wel zeer karig ontbijt van 2 donuts en een kop koffie. Maar goed, gisteren uitgebreid gegeten dus ik had nog wel wat reserves. Meteen een klim van zo'n zes km met letterlijk en figuurlijk dus een koude start. Maar door dat heldere weer prachtige plaatjes van dennenbomen en rotsen die haarscherp afsteken tegen die blauwe lucht. Een heel andere beleving dan diezelfde bossen en rotsen gisteren. Op een gegeven moment zag ik een hele zwerm roofvogels (buizerds, arenden?) in de lucht boven een diepe kloof rondcirkelen. Prachtig gezicht en dan vraag je je toch weer af hoe ze zo hoog hun prooi zo laag kunnen zien. Geprobeerd er een te fotograferen, maar da's moeilijk met zo'n cameraatje als ik heb. Niet ingezoomd zie je ze amper op de foto, wel ingezoomd heb je zo'n klein kijkvlak dat je ze amper in beeld kunt krijgen.

Na die zes kilometer nog eens zes km klimmen, in de schaduw en koude wind tegen naar de Ciudad Encantada, de Betoverde stad. Was er al ruim voor openingstijd, dus even koffie drinken in het hotel er tegenover.
Om tien uur erin. Het is een park waarin rotsen staan met de meest grillige en rare vormen die ik ooit heb gezien. Geen mensenhand aan te pas gekomen en dan vraag je je echt af welk natuurverschijnsel miljoenen jaren geleden moet hebben plaatsgevonden met dit resultaat. Wel zie je dat de onderkanten zijn afgesleten, waarschijnlijk door een rivier, maar dat is erg vreemd op een hoogvlakte. Een soort bizar dus eigenlijk. Rondwandeling van drie km gemaakt, met veel foto's uiteraard. Conclusie, het is dus eigenlijk geen stad, maar meer een soort Madame Tussauds met gestolde aarde.

Toen verder naar Cuenca (spreek uit als kwenka). Hoofdzakelijk dalen, soms hard, soms wat minder hard door een prachtig en totaal verkeersarm dal, een km of vijftien naar weer het dal van de Júcar. De routebeschrijving gaf aan om op een bepaald punt niet de borden naar Cuenca over de hoofdweg te volgen, maar een steilere maar stillere weg. Die dus genomen, ondanks het advies van een jongen op een mountainbike die me adviseerde toch de hoofdweg te nemen i.v.m. die steile klim en wijzend op mijn vele kilo’s aan bagage. Advies vriendelijk maar beslist afgewezen. Later bleek dat maar goed ook: die stille steile weg kwam met een klein stuk steil klimmen (rest aanzienlijk minder steil) direct in de oude bovenstad uit, terwijl de hoofdweg in de nieuwe benedenstad uitkwam. En dan had je dus alsnog naar boven moeten klimmen voor het moois dat het oude Cuenca heeft te bieden. Nou, dat had ik dus nevernooit gered zo steil was dat, bleek na stadsbezoek toen ik van hoog/oud naar nieuw/laag moest voor het vervolg van de trip. Bovendien bood mijn route heel fraaie kijkjes van bovenaf op het dal van de Júcar en de stad.

Bij binnenkomst in het oude stadsdeel, onder de poort van een kasteel uit de 12e eeuw door, steeds goed gekeken voor fotogenieke plaatjes, want weer even terugfietsen was geen optie in die steile straatjes. Aldus langzaam afzakken naar de Plaza Mayor. Met kathedraal en veel terrassen en uiteraard de nodige oude gebouwen. En aan de rand van het stadje, boven een van die diepe kloven aan weerszijden van het stadje, de zgn. “hangende huizen”. Alsof ze tegen de rotswand zijn aangeplakt. Heel bijzonder! Vreselijk oud en prachtig om te zien.

Ter afsluiting op een terras een snack met dorstlesser en weer op de pedalen voor de laatste tien km naar Arcas. Eerst dat echt zeer steile dalen om de stad te verlaten en daarna, na al dat moois, helaas een km of acht over een drukke snelweg (het routeboek zei daarover “die je maar kort hoeft te volgen”; ja ja).

Om tien voor vier in Arcas met heel veel nieuwbouw en grote borden met veel te koop. Zag er vanuit de verte nogal stil uit, maar kan ook de siësta geweest zijn. Aangeland in goed hotel, met zwembad en bar waarin aan vier tafels uren lang zeer fanatiek werd gedominood door mannen op leeftijd!

't Was een korte rit vandaag (51 km), maar weer zéér de moeite waard. Nou ja, zelfs de moeite viel eigenlijk erg mee.

Zaterdag 1 september, van Arcas naar Olmedilla de Alarcón (La Mancha)

De rit van vandaag zit er al weer vroeg op. Om kwart over een aangekomen op de camping in Olmedilla de Alarcón, na ruim 55 km. Ruim achttien km minder dan gedacht. De camping in Alarcón blijkt nl. te zijn gesloten. Stond in het routeboek nog wel met een icoontje aangegeven, maar werd opnieuw niet vermeld in de lijst met adressen. Op internet kon ik 'm ook al niet vinden. Een jongen op een mountainbike die ergens onderweg een praatje met me maakte, zei dat die was opgeheven. Eerstvolgende camping zou heel ver weg zijn en ik had geen zin meer in weer een hotel in Alarcón. Bovendien, er komen er nog genoeg waar ik niet onderuit kan.

Over de route deze keer niet zo heel veel te melden. Vanmorgen om acht uur weg na weer een traditioneel karig ontbijt. Ook weer stervens koud, acht graden of zo! Op een gegeven moment gestopt om mijn handen even te warmen in de zakken van mijn windjack. Beetje sluierbewolking. Mooi zacht glooiend landschap met overwegend kaalgeschoren graanvelden. En wat bossen en veel velden met zeer armetierige zonnebloemen. Lijkt op het gebied Le Crète, ten zuiden van Sienna in Italië.

Paar keer klimmen en dalen en in Valeria een blik op een Romeinse ruïne geworpen (had ik toevallig nog bij me). Daarna door een smalle kloof, een km of zes. Hoog oprijzende roodbruin gekleurde rotswanden en tot mijn stomme verbazing zag ik ineens een heleboel druiventrossen tussen de volgeladen bramenstruiken. Even geproefd van beide uiteraard, en dat smaakte weer goed hoor!
Verderop in die kloof zag ik een groep gieren rondcirkelen. Schitterend gezicht en ik ontdekte een groep hoog boven de kloof zittend op een rotspunt. En aan de andere kant van de kloof nog een groepje. Op een gegeven moment stegen ze allemaal op, langzaam op de wind drijvend rondcirkelen, wel een stuk of twintig. Prachtig! Hopelijk zijn de foto's een beetje gelukt.

Na die kloof boodschappen en koffie in Valera de Abajo, in een bar met een stel jolige bargasten die duidelijk al aan iets sterkers zaten. Vreselijk aardige en belangstellende kerels trouwens. In Piqueras del Castillo even gepauzeerd en het karige ontbijt aangevuld met een broodje. En dan de laatste klimmetjes en afdaling naar Olmedilla de Alarcón in de streek La Mancha, met zicht op enorme complexen met zonnepanelen, grote aantallen windmolens en het Embalse de Alarcón (stuwmeer); hier praten ze niet alleen over groene energie, maar passen het ook veelvuldig toe!

Doodstille camping hier, met eigenlijk alleen weekendgasten in stacaravans of huisjes. Hoewel, het is nu weekend en ze zijn er niet, terwijl het toch mooi weer is. Elke plaats heeft een afdak van dat groene gaas/afdekplastic voor in de tuin, op een stalen constructie, voor de schaduw. Op sommige plaatsen ligt dat spul ook op de grond tegen het stof. Op zo'n plek sta ik, sterker nog, met gesloten dak van lichtmetalen delen i.p.v. dat gaasdoek. En een plastic tuinstoel! Verder is er een bar en een kinderzwembad. Sanitair is oud maar werkt prima en er is wifi. Al met al een nogal rommelige aanblik, maar wat kan mij dat schelen, alle gewenste voorzieningen zijn voorhanden.

Na tent opzetten, douchen, verslagje maken, volgende trajecten van de route bekijken met een wit wijntje uit een kartonnen pak en nootjes en een stukje worst erbij, eten brouwen, afwassen, omkleden, rondje lopen over een compleet verlaten camping (wat een armoedig spul af en toe!) - op twee bewoonde stacaravans en een Frans stel naast mij na - zit ik op het lege terras, naast een geheel in het duister gehulde bar, aan een lekkere café americano met twee koekjes en een sigaartje erbij, in alle stilte met alleen het ruisen van de wind door de bomen en een paar tjilpende mussen, in de ondergaande zon. En denk “o cafè e otimo” met een glimlach op mijn gezicht; wat een rust, geweldig! Waarom geniet ik nou zo van zulks?

Morgen, na waarschijnlijk een zeer koude nacht in mijn tentje, een stukje langer dus dan wat ik op het programma had. Maar geen probleem, er komen nu makkelijke km's aan.

Zondag 2 september, van Olmedilla de Alarcón naar Barrax (La Mancha)

Weer gelukt vandaag en het was weer een bijzondere dag. Mooi weer, niet al te warm, een verfrissende wind en een mooie tocht.

Vannacht was het niet al te koud. Pas om een uur of vijf heb ik toch maar wat warms erbij aangetrokken en vanmorgen bij vertrek deze keer ook mijn lange hardloopbroek en windjack aangedaan. Koude en harde oosten wind tegen.

Eerst naar Alarcón over glooiend landschap met veel kale glooiende hellingen. Kwam in de aanloop daar naartoe langs die gesloten camping. Een en al puinhoop. En een goed voorgevoel gisteren om daar niet in een hotel te duiken, want Alarcón heeft alleen zeer chique en dure hotels, waaronder de duurste Parador van Spanje, gevestigd in een prachtig oud kasteel! Stadje op zich is fraai en romantisch en het gezicht op het kasteel vanaf de weg er naar toe is prachtig. Ligt op een hoge punt in een scherpe bocht van de rivier de Júcar.

Toen nog een gelukstreffer. Bij navraag in een bar (aan de koffie), bleek er geen bakker in dat stadje, maar toevallig stond de bakker uit een andere plaats daar brood af te leveren. Kon ik meteen een baguette kopen. En dat was maar goed ook want in de volgende dorpen, Tébar en Casás de Benitez, zo bleek later, zaten ook geen bakkers en alimentados gesloten op zondag. En na Casás de Benitez tot aan Barrax was er geen enkel dorp op de route. Mazzel dus.

Na Alarcón naar Tébar over een steeds op en neer gaande weg. Opnieuw mooi landschap en wat me opvalt, over de hele route vandaag trouwens, is dat het lijkt of je in niemandsland fietst, maar dat werkelijk overal grond ontgonnen is en wordt gebruikt voor graan, druiven, olijven, amandelen etc. En zover het oog reikt. In Tébar weer even opsteken en sprak ik een oude baas die een mondje Duits sprak, kom je niet veel tegen, zeg maar nooit. Hij had een aantal jaren in Duisburg en Essen gewerkt, maar was teruggegaan naar Spanje vanwege ziekte van zijn vrouw. Hij liet me trots zijn brief met pensioengegevens zien en zei dat ie het hier erg goed had. Leuk toch?

Na Tébar naar Casás de Benitez dus. Viaduct over de snelweg A3 tussen Madrid en Valencia over en kom ik me daar in een vlakte! La Mancha. Ongelooflijk, enorm breed en een en al bruin (van de grond of eigenlijk kiezels met aarde ertussen, roestbruin), geel van de korenvelden en groen van de druiven en olijven. En voor me de route, één rechte streep tot de horizon (21 km) daar dwars doorheen en dalend, later wat meer op en neer. Wat een prachtig (voor)uitzicht!

In Casás de Benitez aangekomen had ik inmiddels flinke honger en het was toevallig ongeveer lunchtijd. Onderweg bedacht dat ik eigenlijk niet weer zin had om in het hotel in Barrax te wachten totdat de keuken om half negen of later opengaat. Als er wat te eten viel in Casás de Benitez dan daar lekker lunchen en dat stokbrood 's avonds op de kamer, op mijn eigen gekozen tijdstip. Zo bedacht, zo gedaan. In een bar uitnodigende tapas. En besteld, een bord vol, wit wijntje erbij en bubbeltjeswater. Van het huis een schaaltje verse en overheerlijke olijven en een schoteltje chips erbij. Fles wijn werd ook nog op tafel gezet voor de aanvullende zelfbediening. In één woord geweldig. Onderwijl belangstellende aanspraak van een aantal mannen. Koffie plus sigaartje toe. En bij afrekenen een glaasje koffielikeur van de baas, zelf ook een fietser, die helemaal vol lof was over mijn tocht en me bij vertrek een ferme handdruk gaf. Echt fantastisch!

En toen het laatste deel voor vandaag, naar Barrax, 43 km langs een kanaal dat een "aquaduct" vormt tussen de rivieren Taag en Seguro. En dat was echt fenomenaal! Flink stromend water, mooi helder, geasfalteerd pad er langs, doodstil, geen enkel mens tegengekomen. Het enige dat bewoog waren duiven, wegvliegende roofvogels, vluchtende konijnen en in de boom sprintende eekhoorns en het water natuurlijk. Aan de zijkanten alleen maar pijnbomen. Soms geen wind, dan weer iets wind mee, meestal tegen, goed voor de verkoeling. Echt geweldig. En als je een glimp kon opvangen van het land ter weerszijden: één oneindige vlakte met af en toe een groen stuk met sproei-installatie. Als ik daar doorheen had moeten fietsen, zou verschrikkelijk zijn geweest. Nee, dan “mijn” route, één groot feest, 43 km lang. Nou ja, op een gegeven moment vond ik het wel mooi geweest eigenlijk, dus even pauzeren voor de zelfgeplukte druivensuikers, mui bien!

Na die 43 km langs dat kanaal afgeslagen naar Barrax en na precies 100 km om kwart voor vijf het hotel in. Weer een goeie ingeving gehad, zo bleek; het restaurant van het hotel is vanavond gesloten i.v.m. een familiefeest (dopeling). Kwam dus goed uit dat ik mijn eigen kuch nog bij mij had! Gewoon weer mazzel dus eigenlijk.

Maandag 3 september, van Barrax naar Alcaraz (La Mancha – Sierra de Alcaraz)

Weer een nieuwe dag met nieuwe ervaringen. Geen dag is hetzelfde als de vorige de laatste tijd. Wat wel hetzelfde blijft: zeven uur opstaan, inpakken, karig ontbijt met koffie en vandaag om acht uur op de pedalen.

Eerst een kaarsrechte weg van zes km, een heuveltje en daarna een op en neer gaande weg naar Tiriez. Langzaam komen de bergen weer dichterbij en neem ik afscheid van de vlakte van La Mancha. Maak nog even een foto van een herder (mooie ouwe kop).
Na een korte klim en steile afdaling zit ik in de Sierra de Alcaraz. Nu nog heuvelachtig, morgen weer stevig klimmen! Maar .... de eerste 40 km heb ik geen last van dat heuvelachtige, want de route gaat over een voormalige spoorweg, weer een zgn. Via Verde, onderdeel van de Ruta de Don Quijote, iets “avontuurlijker” dan de snelweg. Helaas grotendeels onverhard maar wel prima berijdbaar en dus alles weer dik onder het stuifzand. Dat pad loopt parallel aan de grote weg naar Alcaraz, maar daarop wordt erg hard gereden, ook door het vrachtverkeer. En die weg gaat nogal op en neer, zie ik van een afstandje. Terwijl “mijn” route constant heel licht stijgt en een groot aantal tunnels of tunneltjes heeft door de heuvels, waar de grote weg juist omheen slingert.

En dat “avontuurlijke” doet zich inderdaad in alle hevigheid voor: een aantal van die tunnels is onverlicht!! Dat beschrijft B. wel, maar doet het voorkomen dat je altijd licht aan het einde van de tunnel ziet, waar je je op kunt richten. Nou, mooi niet dus!! Ja, er komt een moment dat je het licht ziet, maar dat is pas na een bocht en dat vertelde hij er niet bij!! Drie keer tastte ik echt volkomen in het duister. Zodra je stopt omdat je echt geen hand voor ogen ziet, ondanks dat je koplamp brandt, zie je helemaal niets meer. De eerste keer dat dat me overkwam liep ik een paar keer vast in het grind, of tegen dan weer de rechtertunnelwand, dan weer de linker. De eerste keer een foto met flits gemaakt, want op die foto kon ik zien hoe de bocht liep. De tweede keer werkte dat helaas niet en toen maar op de tast mijn voorhoofdlampje uit de toilettas opgedoken. Dat bood helaas niet veel soelaas want de batterijen zijn kennelijk bijna leeg. Maar goed, genoeg licht om in ieder geval de linker tunnelwand te zien en langzaam daar vlaklangs verder te lopen. Totdat de bocht was geweest en je weer een lichtpuntje aan het einde van de tunnel kon zien. Nog wel steeds lopend, want bij langzaam fietsen met een zwaarbeladen fiets slinger je nogal gauw en knal je zo tegen de tunnelwand. En dat ook zo de derde tunnel gedaan. Geen ongelukken dus, want ook nu weer 40 km geen mens gezien op dat traject; moet er niet aan denken als ik wel ongelukkig ten val zou zijn gekomen. Gelukkig waren de laatste lange tunnels wel verlicht en dat floepte aan zodra je door de bewegingsmelder wordt opgemerkt.

Onderweg niets te krijgen uiteraard en dorpjes waar naar verwezen werd lagen me te ver van de route en bovendien had ik eigen proviand bij me. En hier en daar banken, met schaduw, o.a. bij El Jardín; uitstekend verzorgd allemaal!! Een keer wilde ik wel even naar een barretje of zo, maar bij aankomst in het dorp Robledo bleek de enige bar gesloten te zijn! Weer drie km voor jandoedel gereden. Maar wel weer een aardige geitenhoeder gesproken en gefotografeerd.

Einde van 40 km fietspad op 3 km voor Alcaraz en die kms over de grote weg. Dorp met een zeer oude kern, prachtig om te zien. En het hotel - Alfonso VIII - daar midden in, aan de Plaza Mayor; mijn kamer kijkt daar op uit.

Vanmiddag doodstil, maar nu gezellige “pantoffelparade”. Er schijnt dezer dagen ook een feest te worden gevierd, een paar dagen lang. Weet niet of dat hetzelfde is als wat ik in een eerder hotel op een affiche had zien staan, nl Fiestas en Honor a la Virgen de la Vega, van 7 t/m 10 september.

Never a dull day, dus.
Morgen weer flink klimmen, ben nu al benieuwd wat dat aan bijzonders gaat brengen.

Dinsdag 4 september, van Alcaraz naar Riópar (Sierra de Seguro)

Was ik gisteren nog lovend over mijn hotelkamer met uitzicht op de Plaza Mayor, vannacht dus niet: gisteravond gezellige muziek, maar dat ging door tot een uur of drie 's nachts. En om een uur of vijf stond er een ronkende vuilnisauto onder mijn raam de afvalcontainers van het hotel te legen. Slecht geslapen, dus vanavond maar vroeg de kooi in.

Met een korte afdaling Alcaraz uit en een flinke klim van 6 km over een prachtige brede nieuwe weg naar het dorpje Vianos; geen mens of auto te bekennen en dus vraag je je af waarom die weg? Zal wel weer zijn aangelegd met Europese subsidie ter stimulering van de regionale ontwikkeling, maar van dat laatste is niets te zien in het kleine boeren dorpje; doel gemist dus, vooralsnog; misschien komt het nog.

Na dat dorp hield die mooie weg op met een rotonde met - behalve rechtdoor - één afslag (waarom daarvoor een rotonde aangelegd?? om de laatste subsidiecentjes op te maken?) en ging de route weer over doodstille, smalle, rommelige weggetjes met van dat asfaltplakwerk om gaten te dichten; weer op de Ruta de Don Quijote. Langzaam maar zeker stijgen naar de Puerto del Barrancazo op 1.430m. Na de afdaling een bijzonderheid: kwam twee fietsende Nederlanders tegen! Zij reden van Sevilla naar Cuenca en dan waren hun vakantiedagen op. Hadden vandaag hetzelfde traject als ik, maar dan de andere kant op uiteraard, en hadden ook op de camping gestaan waar ik nu sta, In Riópar.

Na die afdaling en een korte pauze (in een bushokje bescherming gezocht tegen de hete zon) weer stijgen naar de Puerto de las Crucetillas (1.450m) in de Sierra de Alcaraz. Daarna de laatste afdaling naar Riópar. Aan het begin van de laatste afdaling zou je volgens de routebeschrijving in de verte uitkijken op de bergen van Andalucía, resp. de Sierra Nevada. Zag er ook imposant uit, maar nogal heiig dus niet echt goed te zien; in ieder geval geen sneeuw op de toppen van de Sierra Nevada; misschien te ver weg, of ligt er geen sneeuw.

Vandaag voor de verandering derhalve eens geen bijzondere dag. Gewoon stijgen 6 km, dalen 3 km, stijgen 5 km, dalen 3 km, stijgen 5 km, dalen 2 km, stijgen 12 km en tenslotte 6 km dalen; de rest daartussen was plat al dan niet in dorpen. Meest door de bossen, over drie passen en dalen of kloven, zonder imposante vergezichten. Ben zegge en schrijven acht auto's tegengekomen, heb drie berggeiten zien wegrennen en ook nog twee reeën.

Om even over drieën na ruim 55 km einde etappe van vandaag in Riópar. Heb er nu 3.327 km opzitten!

Sta nu in mijn eentje op een totaal verlaten camping even vóór Riópar, met bar en zwembad dat wel. En veel dennenbomen, dus schaduw. Verder 4 onverhuurde stacaravans, 3 onbewoonde gewone caravans en 1 onbewoonde tent. Kortom, gezellige boel! Maar de mevrouw van de camping blijft gelukkig trouw op haar post in de bar.

Na het zwemmen is het zelfs gewoon fris in de wind, want ik zit hier wel op 1.100 m hoogte. Blijf hier desondanks een extra dagje staan, recupereren. Bovendien tijd genoeg, want anders zit ik straks vier dagen op Els te wachten in Málaga. Wat dat temporiseren betreft ook nog eens naar de verdeling voor de komende fiets- en rustdagen kijken.

Woensdag 5 september, rustdag in Riópar

Een echte rustdag deze keer met prachtig (zwem)weer. Geen bijzonder dorp. Fiets weer ontstoft en ketting, dérailleurs en tandwielen geolied voor de komende dagen met veel klimwerk. Eerst door de Sierra de Segura, daarna door de uitlopers van de Sierra Nevada. Belooft weer veel moois!

Mensen, tot zover maar weer. Tot de volgende en laatste keer uit MÁLAGA (Deo Volente).

Hartelijke groeten,

Theo