Fietstocht Málaga - Bericht 4 / Van Fornells de la Selva naar Albarracín

Hallo allemaal,

Mijn vorige reisverslag was vanaf Girona, na beëindigen van deel 2 van de route Amsterdam - Barcelona. Daar 2 dagen gebleven om Girona te bezoeken, fiets schoon te maken en te oliën, bekijken van het volgende deel van het avontuur door het binnenland van Spanje en uiteraard gewoon relaxen.

Girona is wel een aardige stad met een heel oud centrum, mooie stadswal, veel smalle straatjes met mooie doorkijkjes en van die boven de rivier hangende gevels.

Gisteravond met Rudy en Leny gezellig afscheidsdiner met koffie en Ratafia's (een Catalaanse likeur, met een sterk op drop lijkende smaak, lijkt wel hoestsiroop met alcohol).

Nu het vervolg, niet langs de kust maar door het (droge en hete?) binnenland van Spanje naar Málaga!

Maandag 20 augustus, van Fornells de la Selva naar Tona (Cataluña)

‘s Nachts erg heet (30 graden in de tent!), want het was helemaal bewolkt, dus geen afkoeling. Vanmorgen vroeg vertrokken, om even over zevenen met bewolking tot in Anglès. Route ging tot daar over een vreselijk stoffig onverhard pad, zo’n 32 km. Tot Girona lekker snel, want gisteren ook al gereden voor stadsbezoek, maar daarna werd het zeuren. Duurde een half uur voor ik - aan de zuidkant van Girona - het begin van de Via Verde had gevonden! Tot die eerste tussenstop alles vlak of licht stijgend. In Anglès mijn bestofte fiets laten schoonblazen door een meisje van gemeentewerken met een bladblazer. Na Anglès wat meer klimmen inclusief een wat zwaardere klim vanaf Osor naar Sant Hilari Sacalm. Op de kaart leek dat een klein dorp, maar bleek een zeer levendig centrum te hebben, met een groot plein met bomen en banken. Daar even een broodje gegeten om een uur of twaalf. Stond er warempel ook nog een Art Güell huis! Na dat dorp een lange klim van een km of zeven en het werd steeds heter, maar er was gelukkig ook redelijk wat schaduw in de bossen. Toen een afdaling (ja, ja zelfs dat kan) naar de Coll de Ravell. Weer even pauze in een restaurant en weer stijgen naar Viladrau. Maar viel mee, ondanks de warmte. In de afdaling naar Seva vreselijk hete windvlagen, ik denk dik boven de 40 graden. Nog een klein stukje op en neer naar Tona. Goed aangekomen na 101 km om kwart over vier.

Deze keer niet op de camping, maar in het hostal Montserrat. De camping die ik had uitgezocht stond wel op de kaart in het routeboek, maar niet in de lijst met overnachtingsmogelijkheden. Foutje van heer B. dacht ik, dus in de voorbereiding van de reis zelf opgezocht en gevonden op internet. Maar ... geen wonder dat ie niet in het boek stond, want hij bestaat niet meer!!! Heer B. was alleen vergeten het tent-icoontje van de kaart te verwijderen. Alternatief was òf weer ongeveer 10 km terugfietsen de bergen in naar Taradell òf dit hotel pal aan de route. Keuze was snel gemaakt, maar kost wel een paar centen, nl € 45 excl. ontbijt. Hevig de damp in natuurlijk, maar ja, wat moet je? Het is niet anders en ook wel eens lekker zonder tent te hoeven opzetten!! En als de feiten dan toch zo liggen, dan ook maar meteen van genieten: bagage naar de kamer, lekker douchen en een koud biertje op het terras. Wat eten en morgen weer bijtijds op pad. De garage waar mijn fiets staat is om zeven uur open.

De route van vandaag had overigens niet veel te bieden, of erger nog, was eigenlijk niets aan. Na Girona een eindeloze reeks van volkstuinen, met heel veel zwerfafval, de route liep vlak langs een grote en drukke weg tot aan die plaats Anglès en daarna heel veel bos door diverse dalen. Wel lekker in de schaduw, maar ook geen uitzicht op mooie gebieden; vergezichten die er waren op de Coll de Ravell helaas erg heiig. Dat duurde eigenlijk de hele tijd tot aan Tona. Maar volgens de foto's in het routeboek moet het moois nog komen. Ik kijk er naar uit.

Wat dagplanning betreft ben ik er wel zo'n beetje uit. Gewoon doorfietsen, ook als de Spanjaarden hun siësta houden. Wachten tijdens die uren in een restaurant of anderszins totdat het minder heet wordt, doe ik niet meer. Is vandaag ook goed bevallen, want het wordt nl niet minder warm na drieën. De zon staat dan weliswaar niet meer op zijn hoogst maar de temperatuur wordt alleen maar hoger door de langere duur van de zonneschijn op wegdek en bergen en tussen de bomen in de bossen. Dat wachten maakt  ook de dag nog eens langer en dus vermoeiender, omdat je pas later kunt "ontspannen"; je moet nl wel steeds goed op je qui-vive blijven.

Dinsdag 21 augustus, van Tona naar Igualada (Cataluña)

Vanmiddag voor mijn doen al vroeg (14:15 u) op de plaats van bestemming aangekomen. In Igualada, na een ritje van ruim 75 km i.p.v. de 80 in het routeboek. En nog rustig aangedaan ook, met koffiepauzes en bezoek aan twee stadjes! Zit weer in een hotel omdat een camping hier in geen velden of wegen is te bekennen. Een groot maar goed georganiseerd hotel en uiterst vriendelijke mensen, vele malen beter dan dat van gisteren. Wat had ik er daar de pest in! Chagrijnig mens, duur hotel en prijs van de biertjes al helemaal belachelijk! En eten moddervet van de olie en druipende slappe frieten. En bloedheet 's nachts, maar aan dat laatste kon zij ook niets doen.

Vandaag een heel mooie trip! Eerst even een zeer pittige klim van 500 meter en vervolgens een iets minder pittige maar nog steeds flinke klim van een km of 8 naar de Coll de la Pollosa op 917 m hoogte. Met fraaie uitzichten op de burcht in het dal van Tona, gevuld met ochtendnevel. Vervolgens een afdaling van zo'n 44 km naar Moià en Manresa. Dan kijk je in andere dalen met weer nieuwe mooie vergezichten, o.a. op het steeds dichterbij komende rotsmassief van Montserrat. Moià even in geweest voor koffie en proviand voor onderweg. Paar mooie fotogenieke plekken, wel gezellig centrumpje. Verder dalen na wat licht stijgen, naar Manresa. Ook nu weer prachtige vergezichten over de dalen met bossen en akkers, maar of dat op de foto's ook zo uitkomt, ik hoop het maar. Die stad was eigenlijk niet veel aan, wel even in geweest, maar ook zo er weer uit. Direct de stad uit een k-klim van jewelste van ongeveer een km. Maar gelukkig nog wel een bar en op het terras de inmiddels bekende bak koffie plus flesje cola, want er kwam weer een lange en soms ook zware klim aan, naar Igualada. Dit keer eentje van zo'n 17 km.

Nou dat was me er een zeg! Totaal niet des Benjaminse, want dit keer over de snelweg!!! Eerste stuk nog niet, maar in het routeboek zei hij dat na de eerste 4 km de vernieuwde weg breder werd met goede brede vluchtstroken om op te fietsen. Een bord aan het begin van dat traject heb ik wel vanuit een ooghoek gezien, maar niet bestudeerd, want volgens mij mochten fietsen, brommers en wandelaars helemaal niet op die weg, waar 100 km/u mocht worden gereden. Want als ik het wel goed had gelezen, waar was dan de alternatieve route? Dus toch die weg op en helm opgezet. Heet inmiddels (tegen twaalven), geen enkele schaduw want bomen staan niet pal aan de snelweg, constant vangrail en twee meter daarachter hekken om overstekend wild te voorkomen, geen enkele P, omdat voor auto's dat stuk van 28 km een peulenschil is uiteraard. Wat voelde ik mij ongelukkig, ik had toch niks gemist of zo waardoor ik mijzelf in gevaar bracht?, spookte maar door mijn gedachten. Op een gegeven moment kwam er een afslag naar Sant Salvador de Guardiola en zag ik ook een bord richting aangeven naar Igualada over de C-241a. Maar die durfde ik toch niet te nemen, want als je van de route afwijkt weet je niet wat je tegenkomt en aan experimenteren had ik geen behoefte. Dus doorgefietst totdat ik eindelijk aan de andere kant van de snelweg een plek zag met wat schaduw, net achter de vangrail. Fiets een slinger gegeven en 5 rijstroken overgestoken. Foerage gepakt, vangrail over en zitten in de schaduw!! Heerlijk, met een beetje verkoeling brengende wind. Bleek overigens dat dat andere, veel rustiger weggetje constant parallel liep aan de snelweg, soms iets er vanaf, soms wat hoger of lager. Had dus wel gekund.

Daarna weer verder voor de laatste kms naar het hoogste punt van de klim, ter hoogte van het dorp Maians. Bij de afslag naar dat dorp zag ik nóg een bord C37 naar Igualada, terwijl de snelweg datzelfde wegnummer had, verwarrend. Die andere weg heb ik toen toch maar genomen. Later zag ik in de tekst bij de kaarten dat hij dat punt ook noemde, terwijl hij normaliter elke wegverandering op de routekaarten met een toelichting aanduidt op de kaart; deze keer niet dus. Maar goed, op die rustiger weg ook weer wat meer oog voor het uitzicht. Mooi dal ter rechterzijde en links de inmiddels van een andere zijde te ziene rotsformatie van Montserrat. Naar beneden zoevend Igualada in en meteen het hotel al in beeld. Weer een zeer geslaagde trip al met al - ondanks die snelweg!!

Allervriendelijkste ontvangst (de dames van de receptie zullen mijn fiets in de eetzaal stallen zodra etenstijd voorbij is, super!!). Douchen, omkleden en mailen naar het thuisfront met een biertje erbij. Prima gegeten in het buffet van het hotel, 3-gangenmenu incl. 2 glazen wijn voor € 9! De kok kwam wel 3x vragen of alles naar wens was. Raakte in gesprek, maar hij sprak niks anders dan Spaans, dus dat werd wel lastig. Op een gegeven moment nodigde hij mij uit voor een biertje, na tienen was hij vrij. Maar ik bedankte toch maar met de smoes dat ik dan al op één oor lig. Een beetje Bob de Rooi figuur, misschien zag ie wat in me.

Woensdag 22 augustus, van Igualada naar Vilanova de Prades (Cataluña)

Vandaag een dag met extremen wat het weer betreft. Vannacht bloedheet en geen zuchtje wind in Igualada en hotel. Vanmorgen aangenaam fris en in de loop van de dag weer bloedheet, maar op dit moment zit ik met hemd en T-shirt aan in de volle wind, na het zwemmen en heb ik het koud!!!

Maar het was weer een mooie trip vandaag. Vanmorgen redelijk vroeg opgestaan, de fiets stond inderdaad keurig in de eetzaal en de dames van de receptie in geen velden of wegen te bekennen. Ik dacht, dat wordt een goedkope nacht als ze niet gauw komen. In het buffet nog even koffie en mailtje aan Bert voor zijn verjaardag, kreeg ik op de valreep uiteraard toch de rekening onder mijn neus geschoven.

Om half acht vanmorgen op pad, mooie route met mooi uitzicht op verschillende dalen. Eerst 11 km dalen en daarna 16 km stijgen naar Santa Coloma de Queralt. Niet al te zwaar, lichter dan de tekening deed vermoeden. Boomgaarden met olijven, amandelboomgaarden, bossen etc. Even begeleid door en een gesprekje met een jongen en meisje op de racefiets.

Tijd voor een koffiepauze om tien uur op de Plaza Mayor in Santa Coloma de Queralt.

Vervolgens afdalen naar Montblanc. Anders dan in het boek (een rechte streep naar beneden) was het constant dalen en stijgen, per saldo wel dalen. Beetje irritant, want je stelt je in (of verheugt je op) een makkie. Maar de route ging weer door de wijngaarden, deze keer van Barberà en de druiven smaakten weer voortreffelijk! Heel fraai middeleeuws stadje dat Montblanc, met ezelsbruggetje en dikke stadsmuren. Even wat te eten gehaald en bij de Font Major op een bankje geluncht.

Toen verder. Ook nu weer een vervelend stuk over de snelweg. Dacht natuurlijk dat ik niet goed zat, maar bij navraag zei een jongen bij een tankstation dat dat wel de juiste route was. Zo kwam ik toch via l'Espluga bij het klooster in Poblet. Heel mooi (Unesco werelderfgoed) maar grotendeels gesloten. Ook siësta voor de paters, of middaggebed? Daar nog even een gesprekje met een echtpaar uit België en een Nederlands stel. Ter afsluiting van de etappe nog zo'n 20 km klimmen naar Vilanova de Prades. Tot aan Vallclara goed te doen, maar het werd wel erg heet, zo na tweeën. In Vallclara gelukkig een boom met schaduw en een openbare drinkplaats of fonte. Drinken, fles gevuld en opgefrist (filmpje!! http://theo-op-de-fiets.reislogger.nl/video/eindelijk-koud-water.6941). Nog 10 km te gaan volgens de routebeschrijving, maar na 100 meter een bord dat aangaf nog 5,6 km te gaan!! Laatste stuk was zwaar, niet alleen wat helling betreft, maar ook harde wind tegen.

Om even over vieren en na 86 km aangeland op weer een uitstekende camping. Lekker hoog, dus fris en van alle gemakken voorzien: zwembad met ligweide, kleine supermarkt, internetruimte, terras, restaurant en een martillo voor de tentharingen. En inderdaad die verkoeling waar ik naar snakte na twee bloedhete hotels!! Mijn liefje wat wil je nog meer?? Nou, ik weet het wel: zoute chips, een biertje, wat groenten voor de vitaminen, zakje instantvoer (rijst met champignons) met een wit wijntje erbij (helaas alleen in grote flessen en geen halfjes te krijgen en de kurk ben ik ook al kwijt; morgen een restant meenemen in de fietstas is ook geen optie; weggooien is zonde, dus is er maar één oplossing: leegmaken!).

Donderdag 23 augustus, van Vilanova de Prades naar Vinebre (Ebro-dal)

Vandaag een korte rit. Slechts 56 km ruim met meest afdalingen naar de Ebro. Gisteravond en vannacht heeft het even geregend, meer gespetterd eigenlijk. Vanmorgen begon zwaar bewolkt maar dat loste al snel op. Tijdens ontbijt om acht uur zat ik alweer in de volle zon op het terras van de camping. Alles wat later vanwege uitslapen bij zo'n korte rit. Ook wel eens lekker.

Meteen bij verlaten van het dorp al een hele verandering t.o.v. gisteren wat uitzicht betreft. Een wijds dal met bossen, bezaaid met olijfgaarden, amandelbomen, druiven, geschoren graanvelden e.d. en daarachter een groot rotsmassief. Gewoon imposant gezicht. En lekker hard afdalen over 9 km. Daarna een klim van 7 km die op een gegeven moment prachtig uitzicht bood op enorme rotsen, ook wel de Crestes de la Llena genoemd. De hele weg lang trouwens heel andere rotsgrond dan anders. Kan het niet goed beschrijven. Net of er joekels van keien op een zachtere ondergrond rusten en elk moment met een fikse regenbui kunnen wegglijden. De foto's moeten het beter kunnen laten zien. Veel stops dan ook om foto's te maken, want al die verschillende panorama's vind ik gewoon fascinerend.

Na die klim van 7 km een flink stuk op en neer gaand en tenslotte een flinke afdaling naar Margalef. Koffie gedronken. En daarna eerst redelijk gelijkmatig stijgen met af en toe dalen en eindigend met een heel stevige klim van 2 km, gelukkig met enige bewolking! Een zegen. Inmiddels al weer door een ander dal, met ook weer fraaie vergezichten. Opvallend trouwens dat al die berghellingen terrasvormig zijn gemaakt voor de olijfomen. Moet een enorme klus zijn geweest. Je ziet er niet alleen kleine lage olijfbomen, maar ook van die hele dikke oude. Na die laatste korte maar stevige klim afdalen naar Torre de l'Espanyol. Over een stille en brede weg, dus de maximum snelheid liep voor deze ene keer op tot 66,5 km/u. Nu fietsen tussen enorm uitgebreide boomgaarden met perziken. Ze liggen er voor het oprapen en smaken prima! Nog weer wat stijgen en toen dalen naar Vinebre aan de Ebro, met pal aan de route het hotel/pension waar ik nu zit. Kamer met airco deze keer en dat bevalt uitstekend!

De hitte overdag doet me erg aan Brasil denken. Dit hotel is ook een soort truckershome, vlak langs een grote doorgaande weg. Om vijf uur 's morgens gaat de tent open om wat te kunnen eten. Ruwe bolsters, langsdenderende vrachtwagens (hoewel ik die brullende motoren met super lage giering in Brasil machtiger vond), warme harde wind, tv met keihard geluid op het terras, voetbalwedstrijd Real Madrid - Barcelona om de Spaanse Supercup gekeken, omringd door fanatiek meelevende Barcelonafans, prachtig.

Vrijdag 24 augustus, van Vinebre naar Arnés (Aragón)

Na een korte en makkelijke, maar vooral prachtige rit weer goed aangekomen op de camping in Arnés. Weer met zwembad. Bungalowpark, met kampeerplaatsen, restaurant en bar. Luxe. Ik was er al even over twaalf na ruim 56 km. Iets korter dan ik had berekend o.b.v. de km-telling in het routeboek. Onderweg, toen vrij snel duidelijk werd dat in het boek een foute afstand stond, dacht ik nog even of ik zou doorrijden naar de volgende camping, maar dat zou toch gekkenwerk zijn geweest, nog 60 km erbij. Bovendien, naarmate de route steeds mooier werd deed ik er relatief gezien nog lang over, want er waren zoveel mooie plaatjes te maken en stops om te genieten van het uitzicht. En ik had mij tenslotte niet voor niets, vanwege de hitte, kortere trajecten voorgenomen. Relax!, was dus de opdracht. Nou, dat is er ook echt van gekomen!

Vanochtend wel vroeg opgestaan, om ondanks de korte rit te profiteren van de nog redelijke koele ochtend. Om even over zevenen weg, na ontbijt in het hotel (bleek in de prijs inbegrepen, maar stelde niet veel voor: kop koffie en acht stukjes stokbrood besmeerd met gepureerde tomaat).

Moest wel mijn achterlicht aanzetten in de redelijke schemer, want ik reed op een grote weg met veel vrachtverkeer. Oversteken over de Ebro naar Ascó. Vanaf daar een lichte klim en af en toe wat dalen. Prachtige uitzichten over de Ebro en daarna het dal waar de route door loopt. Als je dan zo rustig aan het klimmen bent, kijk je meer naar de rotsen en valt weer het verschil in structuur op. Deze keer allemaal rood gesteente met een soort marmeraders. Vraag me altijd af hoe zulks nou eigenlijk ontstaan is. Ja ja, ik filosofeer heel wat af onder dat malen van de trappers. Beter dat, dan dat ik zelf ga malen!!

Even pauze en foerageren in Corbera d'Ebre. In Gandesa een mooi gebouw van de wijncoöperatie, ontworpen door een leerling van Gaudi; stadje verder niet veel bijzonders. Vanaf Gandesa een stille weg naar het plaatsje Bot. En langs de route weer prachtige grote dikke dus heel oude olijfbomen, de inmiddels bekende en lekkere druiven en de amandelbomen (zo ongelooflijk veel, waar laten ze die?) en nu zelfs ook bomen met granaatappelen en struiken met hazelnoten. En schitterende vergezichten op de bergen verderop.

In het routeboek staat een foto van een prachtig hoogoprijzend rotsmassief, dat langzaam maar zeker dichterbij kwam. Die moet ik op de foto krijgen, dacht ik. Op een gegeven moment maakte de route een bocht en een forse daling en ik was bang dat ik dat niet zou redden: uit beeld en verdwenen achter voorliggende bergen.

Maar gelukkig, vanaf Bot ging de route over een prachtige voormalige spoorwegbedding (weer een Via Verde) deze keer geasfalteerd!! en kwam die rotsformatie toch weer in beeld. Jammer is alleen dat al het moois steeds aan de oost- of zuidkant van de route ligt en ik dan steeds veel tegenlicht heb van de zon. Dat fietspad was echt schitterend om te rijden!! Mooie uitzichten, over prachtige spoorbruggen, door zeven spoortunnels (verlicht, dat ook nog!), met steeds weer verrassende andere uitzichten aan de andere kant en vervallen stationnetjes. Echt kicken dan!! En maar heel licht stijgend uiteraard, want treinen konden geen grote hellinghoek aan.

Om naar de camping te komen moest ik het fietspad verlaten, maar dat deerde niet, want de weg bleef vrij vlak lopen. Bovendien is die rotsformatie nog steeds in beeld vanaf de camping. En met de verder westwaarts draaiende zon wordt ie steeds beter belicht. Worden mooie foto's straks met de ondergaande zon er op schijnend!! Waar een mens al niet mee bezig kan zijn, zullen jullie wel denken. Nou, jullie denken maar! Samenvattend, het was weer een prachtige rit.

Zoals al gezegd, na een korte en makkelijke, maar vooral prachtige rit dus weer goed aangekomen op de camping in Arnés. Eerst gedoucht en gegeten, want dat was er nog niet van gekomen, zo vroeg al bestemming bereikt. Daarna een biertje, zwemmen, even zonnebanken en tent opzetten toen de ergste hitte voorbij was.

De camping was in de loop van de middag behoorlijk volgestroomd met weekendgasten en ook de bungalows bleken allemaal bezet. Betekende dat ik mijn stoel en schaduwplek naast zo'n bungalow moest inleveren en in de volle zon moest zitten. Gelukkig duurde dat niet lang, want de lucht betrok helemaal en het begon zowaar te spetteren. Een behoorlijk aantal kilometers verderop was een fikse donderbui goed hoor- en zichtbaar, maar dreef de camping voorbij, op die paar spetters na. Morgen weer zo'n dag? Ik teken er voor!
Heb er inmiddels 2.646 km opzitten. Na de rit van morgen misschien een rustdag. Hoewel? Nog wel nodig na al die korte ritten?

Zaterdag 25 augustus, van Arnés naar Morella (Aragón)

Die volbezette camping met weekendgasten betekende wel dat ik vanmorgen stilletjes moest opbreken om de buren niet wakker te maken, want die wilden natuurlijk lekker uitslapen. Na die regenbui van gisteren was trouwens de lucht weer helemaal helder en niet meer zo heiig als de laatste dagen.

Begin van deze etappe was veel vals plat tot een km of twaalf, daarna wat meer stijgen, maar geen probleem. Het mooie van gisteren was er trouwens wel van af. In Valderrobres door het middeleeuwse centrum gereden. Mooi stadje en de bakker die in het routeboek vermeld stond was inderdaad prima gesorteerd. Zeer fotogeniek stadje met een fraaie ezelsbrug en hoog bovenuit toornend kasteel. Koffie etc. En verder via Fuentespalda naar Herbés, een boeren bergdorp. Met super steile straatjes waar je met geen mogelijkheid kon fietsen. Dus duwend de fiets omhoog naar de enige geopende, vreselijk simpele en rommelige bar annex restaurant. En dat duwen valt voor de drommel niet mee. Fietsen gaat me beter af, alleen nu even niet!

Vanaf Herbés eerst een paar km vlak en mooi, door een nauwe kloof. Daarna nog een brede bergweide en toen een vreselijk steile klim. Mijn hemel wat waren die de eerste zeven kms steil. En het was inmiddels behoorlijk warm geworden zo tegen twaalven. Op een gegeven moment moest ik even op adem komen, want mijn benen ontploften zowat. Na die breek weer verder, nog langzamer, zo'n zeven, soms zelfs zes km/u. In de verte zag je Herbés als nietige plek liggen en langzaam verdwijnen. Met een flinke afdaling en vervolgens weer stijgen werd dat stuk op 1.259m afgesloten op de Puerto de Torremiro.

Na die col weer een heel ander landschap, i.p.v. overwegend bossen en akkers, hier veel kaler met af en toe bossages. En toen 8 km hard afdalen naar Morella. Schoot de afslag voorbij en moest voor straf weer omhoog klimmen. Schitterend hoog gelegen oude stad met een gigapoort en muren en een drukte van belang. Stad helemaal versierd met kitsch aandoende versieringen, maar dat bleek met veel toewijding gemaakte handwerkkunst en thematische uitbeeldingen vanwege een eenmaal in de zes jaar terugkerend feest "Sexenni" (zesjaarlijks dus, om vergissingen te voorkomen). Ter gelegenheid van iets dat van doen heeft met Maria.

PS, na terugkeer uit Spanje op internet opgezocht en dit er over gevonden:

Every six years, the town of Morella, in Alicante, celebrates its festival in honour of the Virgen de Vallivana. The festival dates back to 1678 and some of the most moving moments are the descent of the Virgen de Vallivana from the shrine to the town of Morella, and the entrance into the walled town. The pilgrimage is the start of a festival that lasts several days, and the town is decked with tapestries and ornaments that the townspeople have made during the year. A different group marches down the streets every day (according to the guilds that existed when the festival began) with their traditional dances, and each group is in charge of organising the events for the day. The celebration concludes with a mass in memory of the deceased.

Note: ik was daar aan het eind van de voorlaatste dag; de volgende dag zou alleen die kerkdienst nog zijn; daar niet op gewacht.

Alvorens mij ook in het feestgedruis te storten, eerst een slaapplaats regelen bij het toeristenbureau. Helaas net dicht en dus eerst maar wat drinken en wat rondwandelen. Camping die ik dacht aan te treffen was meer iets voor wildkampeerders, met gebruik van douche en toilet van het zwembad, indien geopend; lag bovendien een paar km buiten de stad en werd afgeraden door de dame van het toeristenbureau. Jeugdherberg bleek gesloten i.v.m. renovatiewerkzaamheden. Maar wat een mazzel! Alle hotels zaten vol vanwege die festiviteiten, behalve één met een singleroom. Onderweg daarnaar toe even gesproken met twee mannen die zeer geïnteresseerd naar mijn fiets keken, omdat een van hen naar Santiago de Compostella wilde fietsen. Prima hostal, douchen, uitpuffen, even Elsje bellen en toen de stad in. Bij een tapasbar aan de praat met een stel uit Castillion. Zij vertelden mij meer over die festiviteiten. Daarna een restaurantje zoeken o.i.d., maar dat viel nog niet mee. Alles was vol, gereserveerd tot diep in de avond. Ja, ze kunnen er hier wat van wat uit-eten-gaan betreft! Toch een plekje gevonden gelukkig, in een gezellig straatje. Teruglopen naar het hostal door die super steile trapstraatjes. Morgen weer verder, met een klim naar 1.657m hoogte  !

Zondag 26 augustus, van Morella naar Fortanete (Maestrazgo)

Gisteren een latertje geworden vanwege de gezelligheid in Morella. Vanmorgen uitgeslapen, ontbijt was er pas om half negen en om negen uur weg. En behoorlijk fris, om niet te zeggen koud, ook al omdat ik meteen vol in de wind kwam met een steile afdaling.

Eerste deel van de route was prima te doen, veel vals plat, soms iets meer stijgen, dan weer dalen, geiten op de weg, weinig verkeer en via Forcall over een stille glooiende weg naar Mirambel. Geen spectaculaire dingen onderweg, maar wel fraai dal.

Mirambel is een prachtig middeleeuws dorp. In de hostal waar ik een bakkie deed, zei de eigenaar dat ie vaker fietsers uit Nederland te gast had. Anders dan in Frankrijk heb ik na Girona overigens nog geen enkele andere fietser gezien, althans die dit soort werk doet. Daarna even in het stadje rondgereden en -gelopen voor wat foto's. En ik moet zeggen, zeer fotogeniek!

Aan een paar heren op leeftijd even gevraagd of de weg die daar liep die naar Cantavieja was. Vroegen waar ik vandaan kwam en heen ging. Wezen me meteen op de bron, een straatje lager, om mijn drinkflessen te vullen met heerlijk agua natural. En dat smaakt aanzienlijk beter dan dat toch wat gechloreerde kraanwater.

Vervolgens door naar Cantavieja met eerst een makkelijke klim, even dalen en dan zie je het hoog gelegen stadje liggen (ook wel adelaarsnest genoemd) en denk je, hoe kom ik in vredesnaam daar, zo hoog. Maar gelukkig viel de als zeer steil aangemerkte klim van 4 km wel mee. Met twee heel lange lussen wordt het hoogteverschil overbrugd. Gaat wel langzaam natuurlijk, zo'n 7 km/u, maar was minder zwaar dan de klim van gisteren. Bovendien werd het wat meer bewolkt met stapelwolken. En inmiddels op wat grotere hoogte, dus zowiezo al wat frisser. Al klimmend schitterende heelvergezichten op de route waar ik vandaan kwam, dus redelijk wat fotostops (nee eerlijk, geen smoes omdat ik 't niet kon redden). En aan de rand van de stad een fortificatie vanwaar men de vijand al van verre in het dal kon zien aankomen

In Cantavieja ook al weer feest met versierde straatjes. Stadje in, en op een groot plein stonden van die megazware hekken en erboven hing iets dat duidelijk verband hield met torro's. Dat had ik wel eens willen meemaken! Maar helaas, gisteren wel, morgen ook, maar uitgerekend vandaag dus niet!! Dan maar even de kerk in, waar een mis gaande was. Bomvol, meest vrouwen en kinderen en achterin sms-ende mannen. Die waren na afloop dan ook als eersten in het cultureel centrum annex bar. Ik neem aan niet voor de cultuur. In dat plaatsje mijn eigen kuch gegeten, “een bakkie +” voor de aanstaande lange klim naar het hoogste punt voor vandaag, de Puerto de Cuarto Pelado op 1.657m, een klim van ca 9 km hoog boven een kloof. Bleek goed te doen weer, hoewel ook wel weer langzaam, maar geen verzurende benen of buiten adem deze keer. Af en toe zelfs weer even dalen. Veel bewolking en wind, dus het was nogal fris. Beter uit te houden dan de dagen daarvoor of die in Zuid-Frankrijk. En opnieuw echt prachtige heelvergezichten op het gebied dat Maestrazgo heet, een Pargue Cultural, met bergen, terrasvormige akkers, bossen etc.. En Cantavieja langzaam uit het zicht verdwijnend.

Na fotoshoot op de top van de Puerto de Cuarto Pelado op 1.657m, de afdaling met extra shirt aan tegen de kou. Landschap veranderde net als andere keren weer totaal! Heel veel bossen en kale stenige vlaktes. Was wel een snelle afdaling op een doodstille, brede en goed geasfalteerde weg (maximum dit keer 63,5 km/u)! En toch weer - onvermeld - een klim van twee kilometer en dan de laatste afdaling naar Fortanete, voor vandaag de eindbestemming.

Nou dat was me wat! Een boerengehucht van heb ik jou daar. De in het boek genoemde Albergue bleek niet meer dan een verbouwde veestal met een slaapzaal met stapelbedden dicht op elkaar en met van die ouderwetse kriebeldekens. Verder geen kip te bekennen; behalve die op het erf, samen met van die onooglijke rafelkatten. En niets te krijgen, dus aangewezen op de plaatselijk bar annex snackstal. Feestelijk voor bedankt. Iets verderop een hostal. Deur was wel open, maar er bleek niemand thuis. Gelukkig bij binnenrijden van het dorp ook al een hotel zien staan, dus daarheen. Stond overigens niet vermeld in het routeboek. Allervriendelijkste ontvangst, bar en restaurant, en de vraag hoe laat ik morgen wilde vertrekken, i.v.m. het ontbijt. Half acht, geen probleem. Fiets in de garage, tassen naar de kamer, douchen etc. Vannacht lekker fris slapen op deze hoogte! Beter dan in al die andere warme hotels.

Toen ik zei dat ik eerst bij de Albergue was geweest, spraken de gezichten van de hoteleigenaren boekdelen. En de hostal is op de fles. Waarom hun hotel niet het boek stond? Bestaat pas één jaar. Meteen een kaartje gevraagd met naam, adres en telefoonnummer, dan kan ik die bevindingen aan heer B. doorgeven.

's Avonds lekker gegeten. Jammer was alleen dat ik er in mijn eentje zat. Als afterdinner een koffie met een dikke sigaar, op het terras wel te verstaan. Doodstil dorp, compleet verlaten. Waarom op deze plek een nieuw hotel beginnen is me niet duidelijk geworden. Zelfs geen localo's 's avonds in het restaurant, terwijl ik juist dat late uit-eten-gaan in Spanje zo veel en overal aantref.

Morgen een heel korte rit, maar wel het nodige klimwerk, o.a. meteen als eerste direct vanuit Fortanete, dus met koude start, naar het hoogste punt van de hele tocht door Spanje, op 1.700m!

Maandag 27 augustus, van Fortanete naar Cedrillas (Maestrazgo)

Vandaag dus die wel erg korte rit, maar dat komt omdat ik toch zoveel mogelijk van campings gebruik wil maken. Maar wat een pech zeg, camping in Cedrillas blijkt óók niet meer te bestaan; hè get, moest ik wéér naar een hostal!! Vandaag dus om twee uur 's middags in dat hostal na ruim 44 km. Kort, maar schitterend!!!! Wat een ongelooflijk indrukwekkend landschap. Ik kan niet eens een goeie beschrijving geven, maar zo anders dan Frankrijk of Italië!! Ik hoop dat de foto's een goede indruk geven. Anders zijn ze alleen voor mijn eigen herinnering. Vooral de weidsheid, de verschillen van het terrein, dan weer de rauwheid of het kale van het gebied, of de grilligheid van de rotsformaties. Die indrukwekkende vergezichten, met de volledige stilte op het ruisen van de wind door de pijnbomen na, zoveel facetten die me raken, ik heb er geen woorden voor! Je moet het in het echt beleven, zien, ruiken, voelen, horen.

Vandaag dus gestart na ontbijt (met verse jus d'orange) en uitgezwaaid door de eigenaren van het hotel, om half negen op pad. Meteen opmaken voor de klim naar het hoogste punt van de hele route door Spanje, de Puerta de Villarroya op 1.700m. Om negen uur begon het echte klimmen en dat duurde een half uur. Vanaf het hotel dus 1 uur onderweg, maar toen!! Een schitterend uitzicht op het dal waarin in de verte Villarroya de los Pinares ligt. Moet je je voorstellen, een heel breed dal als een kom en helemaal achteraan in het midden ontwaar je een dorpje, Villarroya de los Pinares. En dat hele gebied is niet één en al hetzelfde, nee heel veel verschillende facetten, met ruige rotsen, kale vlaktes, pasgeschoren graanvelden, landjes met koeien, meest bruin, grijs van omgeploegde akkers, heuvels en hier en daar wat groen van bossen, struiken etc.. Het ziet er allemaal gortdroog uit, maar is toch adembenemend in al z’n wijdsheid.

De steile en snelle afdaling over een brede weg naar Villarroya de los Pinares duurde dus óók een uur. En dat kwam door die schitterende en indrukwekkende vergezichten. Echt genieten en heel veel fotostops, want na elke km werd het weer anders, even indrukwekkend. In Villarroya de los Pinares “een bakkie +”, want daarna weer stijgen. Mooi dorpje trouwens, met een gezellige bar waar al hele volkstammen aan de koffie met borrel zaten. Hoezo crisis?

Na Villarroya de los Pinares meteen de volgende klim naar Allepuz over een bult van 1.507m. Door weer een heel ander soort gebied. Kaal, geen boom of struik te bekennen, maar daardoor ook weer fascinerend. En harde wind tegen, ook dat nog. Langzaam aan dus. Inmiddels was het al behoorlijk warm aan het worden. En wat het nog irritanter maakt, vliegen die sneller gaan dan jij, even een tussenlanding maken op je arm, been of gezicht om van je zout te proeven en vervolgens er weer als een speer vandoor gaan. Ook irritant, als je per tien meter vijf keer de trappers kunt laten rondgaan bij 7 kmu! Of deze: een verkeersbord dat aangeeft "einde adviessnelheid 60 km per uur". En tenslotte nog zoiets: zoef je als een speer met bijna 60 km/u naar beneden, zit je binnen een mum van tijd weer in dat stampwerk in het kleinste verzet op 7 km/u!

In Allepuz om twaalf uur een lunchbreak gedacht en op zoek naar een winkel. Super steile straatjes, kon geen winkel vinden, maar naast de kerk wel een bar waar ook wat te eten viel. Perfect: groot stuk stokbrood met jamon, gebakken ei en tomaat. Wit wijntje erbij en toeslagstoffen in de vorm van mooie dikke olijven en jalapeño-pepers. En gezellig met nog een paar oudere heren aan een grote tafel, zo een die je op kamp op de lagere school had.

Na ongeveer een uurtje weer verder naar de laatste klim en plaats van bestemming. In plaats van een lichtere helling volgens het routeboek, volgden er een fors steile afdaling en dus dito klim ter compensatie, naar het gehucht Monteagudo del Castillo. Nou, dat viel wel mee dat castillo; alleen een paar restanten te zien. Vervolgens afdalen naar Cedrillas voor de camping. Melden in het hostal voor de camping volgens het routeboek. Blijkt die camping óók te zijn opgeheven!! Dus dan maar weer een kamer in dat hostal. Gave tent met prima bar, drukke eetzaal (altijd een goed teken) en prima tweepersoons kamer. Ziet er allemaal gloednieuw uit. Kom de rest van de dag wel weer goed door met mailen, even het dorp in en eten en zo.

Morgen eerst nog even klimmen, over de Puerto de Cabigordo op 1.600m, dan veel dalen naar Teruel en door naar de camping in Albarracín.

Dinsdag 28 augustus, van Cedrillas naar Albarracín (Maestrazgo – Sierra de Albarracín)

Eindelijk weer eens een wat langere trip vandaag, 76 km ruim. Minder dan verwacht volgens het routeboek, maar da's geen probleem. Om kwart over drie had ik ze er op zitten. Aardige camping, alleen met van die zanderige stoffige plekken. Alles zit steeds dik onder het stof en mijn tent ziet er niet uit. Maar ook geen probleem, beter dat dan dat ie onder de modder zit. Gebruik van gemeentelijk zwembad voor 1 euro mogelijk. Morgen dus.

Vanmorgen om zeven uur in de bar van het hotel voor het ontbijt, staan er al lui aan de bar met een borrel! Ongelooflijk zeg. Afijn, ik een paar stukkies soortement geroosterd stokbrood met kuipjes jam, koffie en op pad. Frisse ochtend op die hoogte en eerste klim al na drie km. Eentje van zeven km naar de Puerto de Cabigordo op 1.600m, had ik de hoogste voor vandaag maar meteen gehad. Klim omhoog met veel totaal kale hellingen, soort maanlandschap, maar dan met hier en daar wat koeien (wat vinden die daar in vredesnaam te eten?). Uitzicht in de afdaling was meteen weer compleet anders en deed erg aan Frankrijk denken met bossages en heel veel graanvelden (na de oogst).

Toen een lange afdaling door een smalle kloof met hoge grijze flanken en bomen en daar was het gewoon koud, niet alleen van de wind. Na een paar keer weer stijgen en dalen kwam Teruel in zicht. Van de rust in al die prachtige gebieden en de steeds stille wegen, kwam ik in de hektiek van snelwegen, op- en afritten, druk verkeer naar de stad en dat was ik duidelijk niet meer gewend - raakte een beetje overprikkeld. Om een uur of tien na 32 km zat ik er al aan de koffie met een broodje erbij als aanvulling op het minuscule ontbijt, op de Plaza del Torico, het centrale plein van de stad. Daarna de stad in op zoek naar de kathedraal, de Torre de El Salvador en de Spaanse trappen als niet te missen sightseeing onderwerpen. Gevonden en foto's uiteraard, maar in de kathedraal was een mis met drie heren gaande, dus daar geen foto's van. Leuke en gezellige stad trouwens, met ook andere fraaie pandjes. En die Spaanse trappen zien er prachtig uit!

In de stad werd ik aangesproken door een wat vreemd ogend mannetje, die over mijn Brooks zadel begon. Hij had vroeger ook heel Europa in de rondte gefietst (en had wel vier van die zadels!! meldde hij trots). Vol bewondering over mijn reis en wenste me heel veel plezier in zijn mooie Spanje. Hij sprak trouwens goed Engels, dus dat wilde wel vlotten. De meeste ouderen spreken alleen Spaans, jongelui wel vaker Engels of Frans.

De stad uit, zoekend naar de juiste route - niet echt goed beschreven in het boek - kwam ik op een fraai onverhard weggetje dat Benjaminse vast niet bedoeld had, anders had hij dat onverharde er wel bij vermeld. Maar kwam toch uit in de buurt van de plek die hij wel had bedoeld, in het plaatsje San Blas. Daar de route weer opgepikt met een klim van zo'n drie km en daarna veel valsplat op en neer naar El Campillo, een gehucht met veel vervallen huizen. Daar even op een bankje bij de openbare kraan een broodje gegeten en op naar de volgende klim, richting Bezas. Viel allemaal wel mee, wel warm maar niet zo heet als op eerdere dagen in Zuid Frankrijk en Noord Spanje. In Bezas weer “een bakkie +” voor wat ik dacht de laatste klim van vandaag te worden. Zat ik dus helemaal fout met die gedachte, want er kwamen er nog tig, waaronder eentje die ik maar met zes km/u en zwaar zwoegend kon nemen. Had B. er wel even bij mogen zetten. Maar dat stuk en daarna ging wel door prachtige bossen en langs giga grote rood gekleurde rotsen en mooie vergezichten over het dal aan mijn rechterhand.

Kwam ook nog borden tegen met verwijzingen naar grotten met préhistorische muurschilderingen. In de buurt geen mens te bekennen, dus waarschijnlijk op dinsdag op siëstatijd toch ook niet te bezoeken.

 Het eerste en laatste moment met een beetje schaduw vandaag; wat een prachtige dag!!

Na een korte afdaling uiteindelijk in Albaracín aangekomen op de camping. Tegelijk met mij kwam er ook een stel uit Nederland aan, met een huis in Alicante en op terugreis naar Nederland na twee maanden. Zeiden dat Albarracín een mooi Middeleeuws stadje is. Zei een mannetje in Teruel aan wie ik de weg vroeg ook al, dus morgen stadsbezoek.

Was jullie natuurlijk al opgevallen, dat ik minder had te kicken dan gisteren, maar dat kon ook niet anders na zo'n geweldige dag. Vandaag dus een heel andere omgeving dan gisteren, ook mooi tot zeer mooi, maar minder spectaculair. Maar evengoed weer genoten vandaag. En heb er nu bijna 2.900 km op zitten.

Woensdag 29 augustus, rustdag dus in Albarracín

Gisteravond een wijntje gedronken bij dat echtpaar uit Nederland met een huis in Alicante. Was erg gezellig.

Op deze rustdag het Middeleeuwse Albarracín bezocht. Vanaf de camping er heen gelopen. Prachtig, al die oude straatjes en door de forse hoogteverschillen mooie doorkijkjes. Zeer fotogeniek oud stadje

 Tussen de middag op een terrasje wat gegeten en terug naar de camping gelopen, fiets helemaal schoon gemaakt en de draaiende delen geolied. Redelijk wat bewolking en na drieën helemaal gesloten wolkendek. Wel lekker met schoonmaken fiets. Daarna weer volop zon. Verder over deze dag geen bijzonderheden te melden.

Beste mensen, zijn jullie weer bij wat mijn tocht en belevenissen betreft. Tot ziens, sms's of mails en hartelijk groet!

Theo.op.de.fiets