Fietstocht Irún (i.p.v. Faro) - Bericht 4, vanuit Bilbao (6-9-2015)

Bericht 4 vanaf het fietspad – vanuit Bilbao – 6 september 2015

Hallo allemaal, het vorige bericht eindigde met een dagje "verlof" in Royan. Die dag ook met Els afgesproken haar ticket voor Bilbao en hotelreservering te regelen voor zaterdag de 29e augustus en dat ik dan zonder onderbrekingen naar Bilbao zou fietsen, zodat we daar dezelfde dag zouden aankomen.

En toen begon het 's nachts zachtjes te regenen. Niets aan de hand dacht ik, want dat was voorspeld. Maar helaas, in de loop van de nacht stak er een enorme storm op, gepaard met hoosbuien.

De volgende morgen, rond zevenen werd het wel droog, maar de wind raasde onverminderd door. Vlug alles in- en opgepakt en via de bakker naar de pont tussen Royan en Le Verdon-sur-Mer, op de andere oever van de Embochure de la Gironde. Ik zag uit de verte geen pont liggen, dus op een haar na missen zou geen sprake van zijn. Op de boulevard gezandstraald en bij de vertrekpier bijna tegen de vlakte geblazen! Kon nog net op tijd een voet uit de click van mijn trapper krijgen om te voorkomen dat ik ook zelf tegen de grond ging. Kom ik bij het toegangshek: "Service interrompu"!! Ja wat nu? Hier en daar gevraagd en steeds was het antwoord dat dat normaal is bij zo'n harde wind en dat het niet zeker was of ie vandaag nog wel zou varen (kwam in Nederland bij de pont Kruiningen – Perkpolder toch niet voor??). Na ampel beraad besloten om dan toch maar te gaan rijden, langs de kust van de Gironde richting Bordeaux en bezien wanneer ik ergens anders een oversteek zou kunnen maken, want kaarten van dat gebied had ik niet en de Office du Tourisme in de eerste plaatsen waren nog dicht. Een paar plaatsen verderop, in Méscher-sur-Gironde kreeg ik bij het OdT een kaart met een "voie verte" rondom die Gironde, met oversteek per pont in Blaye; ik blij, hoefde alleen maar de borden te volgen; fietsroutebordjes, dacht ik in m'n onschuld. Ging eerst goed totdat ik een kant werd opgestuurd die zijn weerga niet kende: boerenlandweggetje, kuilen, modder, plassen, een klim van jewelste die altijd en eeuwig weer uitkomt bij een zoveelste watertoren – dus op het hoogste punt van de omgeving – om na een afdaling te eindigen 1 km verder dan waar ik dat pad in ging!! Op z'n zachtst gezegd "I was not amused" en ook nu weer niet voor herhaling vatbaar. Maar bracht me wel tot de conclusie dat het een voie verte voor auto's was, zoiets als zo'n ANWB-Zuiderzeeroute als dagtocht. Tot aan Blaye dus gewoon de grote weg gevolgd, droog en zonnig, met af en toe die nog steeds keiharde wind in de rug; fietst heuvel op een stuk prettiger. Fraaie kijkjes op die Gironde en even opgestoken bij een dégustation - logisch toch in het gebied van de Bordeaux - en een pineau geproefd, een “vin sucré" (mwah). In Blaye me een rotje gezocht naar het OdT voor een kaart, om vanaf daar de volgende dag (had er inmiddels bijna 100 km opzitten) de doorsteek naar "mijn" route langs de Atlantische kust op te pikken. Bleek dat OdT verstopt in de oude citadel, dus die ook maar meteen bekeken, erg mooi.

Dan met de pont over naar het dorpje Lamarque; geen camping, geen hotel, dus overnacht in een gîte, super! Voor mij geregeld door een paar vreselijk aardige mensen van een barretje bij die pont. Wat dat soort dingen betreft zijn de Fransen uiterst behulpzaam!

Volgende dag prachtig weer, zonder storm! Eerst door de wijngebieden, met ontelbare châteaux, later door bosgebieden en meest vlak over een voormalige spoorbaan. Man van de gîte had gezegd dat het rondom het Bassin d'Arcachon, naar die stad toe rijdend, een gekkenhuis zou zijn en dat klopte, want in het eerste stadje op die route, Arès was het al stervens druk. Via een alternatieve route kon ik die drukte vermijden en de route naar Arcachon ook nog eens met 25 km bekorten, door toch weer voor een pont te kiezen, via Le-Cap-Ferret; ook als mogelijkheid op de oorspronkelijke route aangegeven. OdT in Arès zei dat ie vaart en gaf vertrektijden. Flink doorgepeesd, warm en druk op 't fietspad en was gelukkig precies op tijd voor de pont van 12.30 u vanuit Le-Cap-Ferret, na 82 snelle kms, gemiddeld ruim 22 km/u. Alles met een rotvaart van de fiets en op de boot, met een schitterend uitzicht en een verkoelende bries, naar Arcachon.

Vervolg vanaf daar fietsen conform routeboek, met tussenstop bij Plage-La-Dune voor prachtig gezicht op de oceaan (even speelde de gedachte daar te blijven), door mooie bossen en vlak tot aan Biscarosse-Plage. Als kers op de taart op deze superdag nog even een stuk met 3 hellingen van 10% stijgen door het bos, naar Navarosse. Op de camping zeiden ze dat dat stuk in de volksmond "Les Montagnes de Navarosse" word genoemd. Uitstekende camping met uitzicht op het meer Étaing-de-Cazeaux-et-de-Sanguinel. Nog volgens oorspronkelijk plan ook en na bijna 128 km.

Daarna verder naar Léon met als bijzonderheden die dag: nog steeds schitterend weer, veel door de bossen, vlak parcours, diverse uitstapjes om ook eens iets anders dan fietspad te bekijken; o.a. Promenade Fleurie in Mimizan. Route soms bar slecht aangegeven, vooral in de stadjes, waar dat nou net nodig is. Ook nu weer iemand die me wel even voorfietste om weer op de route te komen. Daarna, op een heel lang kaarsrecht stuk door een bos, staat er bij elk kruisend zandpad een paal met het Vélodysée vignet!! Alsof je je daar zou vergissen!

Na bijna 70 erg warme kilometers middagpauze bij Contis-les-Bains, op een fraaie picknickplaats, met een bank om even mijn rug te rechten en met mooi uitzicht.

In Léon kom ik op een camping terecht die geen camping heet maar "Aire Naturelle". Lijkt op kamperen in het wild, maar met eenvoudige voorzieningen. Doodstil, een paar kampeerders, allerhartelijkste ontvangst, uitstekende plek – zonder al die kermisachtige toestanden op die viersterrencampings vlak aan de kust – om nog eens naar terug te gaan met de caravan om samen die omgeving te verkennen en dan wel uitgebreid te genieten van die stranden en terrassen!

De volgende dag door naar Capbretonne/Hossegor, met - volgens het routeboek - een grote haven, veel boten en een fotogeniek havenhoofd, bij hoogwater; en dat klopte allemaal; koffiepauze dus. Hoe zuidelijker hoe warmer inmiddels en bij Bayonne aangekomen komen de Pyreneeën in beeld! Meteen door naar het aansluitende Biarritz, want de in het routeboek aangegeven "Chambre d'Amour" trok enorm, na bijna een maand fietsen in m'n eentje. Geen idee wat ik kon verwachten. Bleek een prachtige baai te zijn met van die mooie grote golven waarop surfers lang in die krul blijven hangen voordat de golf omklapt. Echt schitterend tegen een strakblauwe lucht. Wel veroorzaakten die golven een grote hoeveelheid vocht in de lucht, dus broeierig warm. Door de stad Biarritz, prachtige chique huizen als kastelen en winkelstraten, was geen pretje met op en neer en veel filerijdende auto's en veel stoplichten en in die warmte. Wel nog even een zijstapje om vanaf de rotspunt van de vuurtoren een blik te werpen op die "Chambre d'Amour” aan de ene kant en de lager liggende stad met z'n prachtige strand in een baai aan de andere kant.

Behalve echt mooie plaatjes van op de rotskust klappende golven en kleine strandjes, werd de route ook weer behoorlijk zwaar; niet alleen door de vele lange hellingen, maar vooral door die vreselijk irritante slechte bewegwijzering van Vélodysée. Ook een ander stel, dat ik bij Bayonne al had gezien, was het spoor compleet bijster. Door iemand van de receptie van een vakantiepark werden we weer op het rechte pad gebracht. Maar helaas, in het dorpje Guéthary, even voor St.-Jean-de-Luz, werden we zodanig verkeerd gewezen dat we via een omweg het dorp opnieuw werden ingestuurd, inclusief zware klim in een smalle straat met eenrichtingsverkeer en tegen de verkeersstroom in. Uiteindelijk eind van de middag het meest zuidelijke stadje op de Vélodyséeroute in Frankrijk bereikt: Hendaye! Bij entree van het stadje vlug nog even een château bekeken en naar de camping met piscine! Weer ruim 109 km gereden, maar de warmte, de vermoeidheid en het gepuzzel begint wel een behoorlijke belasting te worden. Benieuwd hoe de route en bewegwijzering in noord Spanje zal zijn.

Nou dat bleek de volgende dag nog slechter te zijn dan wat ik tot dat moment had meegemaakt!! Om vanuit Hendaye naar Irún in Spanje te komen gaven de borden (nog van Vélodysée) een - naar later bleek - omweg aan van 10 km, terwijl je met een pontje had kunnen oversteken over zo'n 500 meter naar Hondarribia! Ja, en dan ook nog met de fiets en bepakking over een smal wandelbalkon boven het water, een paar loeisteile straatjes omhoog en trappen af. Wie bedenkt zo iets in vredesnaam! In Irún aangekomen een woud van aanwijzingen voor de route naar Santiago de Compostella, maar ik kon er geen wijs uit worden. De kaart in het routeboek is lang niet gedetailleerd genoeg om het zonder de uitgeschreven aanwijzingen te doen. Maar al fietsend teksten lezen op een andere pagina dan de kaart is ook geen doen. Er zat dus niets anders op om te wachten totdat het OdT zou opengaan, om 10.00 uur pas. Wegenkaart hadden ze niet (tankstation waar ik dat later vroeg ook niet), kaart om de stad uit te komen was prima, maar de aanwijzingen langs de route zelf, waren echt allerbelabberdst, je moest het doen met gele verfstrepen op de palen van de verkeersborden en op lantaarnpalen. Soms zag je zo'n vignet van de St. Jacobsschelp, maar dan op het trottoir voor de lopende Santiago-gangers en daar heb je als fietser niet zoveel aan. Na een paar km ging de route de bossen en dus de heuvels in over smalle weggetjes, soms onverhard, flink steil en nog steeds onduidelijk aangegeven, dus tig keer gevraagd. Werd steeds de route voor wandelaars opgestuurd, de verkeerde dus. Inmiddels al een paar keer moeten afstappen om de fiets omhoog te duwen, want zelfs in het kleinste verzet redde ik het niet. Uiteindelijk bij een hostel werd ik naar een andere, een wat grotere weg gewezen, richting Ermita Guadaloupe. Dat was net te doen, tot aan de fraaie kerk aldaar en een pleintje met prachtig uitzicht over de baai waaraan Hendaye, Hondarribia en Irún liggen.

Het was inmiddels al begin van de middag en de die dag te rijden kilometers tot halverwege San Sebastian en Bilbao, dat zou bij lange na niet lukken. Bovendien lagen er na Guadaloupe nog een klim, een sterke afdaling en een nog steilere volgende klim tot even voor San Sebastian op mij te wachten. Het risico tussen die laatste twee te stranden - en ook nog met een zo slecht aangegeven route - wilde ik niet lopen. Bovendien zou ik dan ook niet de 29e in Bilbao zijn.
Dat overwegend onder het toeziend oog van de Zwarte Madonna van Guadaloupe, in combinatie met het lonkend perspectief van het weerzien met Els, deed me besluiten terug te rijden naar Irún, daar een hotelletje te nemen en de volgende dag met de trein naar Bilbao te gaan. Na eerst nog even een kort bezoekje aan de oude citadel van Hondarribia, in Irún meteen naar het station en info over trein naar Bilbao gevraagd en gekregen, ....althans dat dacht ik. Moet wel een hoes voor over mijn fiets huren.

Volgende dag bij het station is dat loket gesloten en blijkt dat ik bij het loket voor de bus was geweest, loket voor de trein was er naast maar toen gesloten. Nu dus loket van de bus gesloten, treinloket open en .... verrassing: er gaat helemaal geen trein van Irún naar Bilbao. Dus met de bus; en die hoes dan? Buschauffeur vond het grondzeil van de tent als hoes goed genoeg gelukkig. Aangekomen in Bilbao fietsend door een drukke en feestende stad naar het OdT voor een plattegrond en de weg naar het hotel. Dat weekend was de afsluiting van een feestweek "Aste Nagusia" met muziek, dans, theater, vuurwerk en een drukte en gezelligheid van jewelste met name in de oude wijk Casco Viejo.

Na het weerzien met Els ons meteen in het feestgedruis gestort in een van de straatjes met ongelooflijk veel pinxos-barretjes. Beregezellig! Daarna de dagen doorgebracht in Bilbao (o.a. Gugenheim Museum) en met de bus naar San Sebastian, Santander en nog een keer San Sebastian (erg mooie en gezellige stad aan een prachtige baai en met idem dito strand en boulevard!). Die tweede keer daar toevallig ook weer in de gezellige drukte van de jaarlijkse feestweek terecht gekomen, met o.a. sloepenwedstrijden in die baai.

En ...al pratend die dagen over de afgelopen weken, de zwaarte van de nog komende route door noord Spanje, de toch wel merkbaar korter wordende dagen en de aanzienlijk langere doorlooptijd bij een minder aantal kilometers per dag, deed me besluiten er, na een fraaie tocht van bijna 3.300 km, een punt achter te zetten en samen met Els vanaf Bilbao terug naar Nederland te vliegen (maandag 7 september). Wellicht dat vervolg later nog eens via een andere route c.q. met een betere routebeschrijving?

Tot slot: het was weer een geweldige ervaring deze tocht! Dank voor jullie aanmoedigende e-mails en sms'jes en een hartelijke groet, Theo.op.de.fiets.

(voor meer foto's bij dit Bericht 4, ga naar tabblad Foto's, Album 33)